Wychodząc naprzeciw potrzebom, w parafii naszej za zgodą księdza proboszcza Antoniego Pietruszki zawiązała się grupa wsparcia rodziców dzieci utraconych. Opiekunem grupy został ksiądz Daniel Sałasiński. W każdą trzecią niedzielę miesiąca o godzinie 15.30 spotykamy się na modlitwie Koronką do Miłosierdzia Bożego, a następnie o godzinie 16.00 bierzemy udział we Mszy Świętej sprawowanej za wstawiennictwem naszych zmarłych dzieci - aniołów w intencji rodziców, którzy stracili swoje dziecko bez względu na czas i okoliczności jego śmierci (poronienie, śmierć okołoporodowa, choroby, samobójstwo, tragiczne wypadki). Po zakończonej Mszy jest okazja do wspólnego spotkania.
Ostatnie nasze spotkanie miało miejsce 17 czerwca. Na zaproszenie księdza Daniela razem z nami modlił się i dawał duchowe wsparcie poprzez głoszone słowo ksiądz kanonik dr Jacek Sereda, dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Rodzin naszej diecezji oraz psycholog Marta Omiotek.
Ksiądz Jacek mówił, że tajemnica odchodzenia zaistniała w planach Boga. Nad tajemnicą śmierci człowiek nie ma władzy. Jedyna władza jest tylko ta, żeby mieć odwagę zapuścić swoje życie w życiu Tego, który ma życie. Chrześcijaństwo nie jest religią nieustannego rozpamiętywania, chrześcijaństwo jest religią życia. Trwać w modlitwie – tak. Niech wdzięczność płynie do Boga, niech Bóg da siłę byśmy czytali swoje życie, bo życie ma sens i przemijanie ma sens i ten ból ma sens, a rozjaśnienie będzie wtedy gdy spotkamy się z Bogiem na zawsze.
Również słowa pani Marty wywołały w nas słuchających ogromne emocje. Podkreśliła ona, że to właśnie rodzice, którzy utracili swoje dziecko, a którzy uczestniczyli w taki podniosły, uroczysty sposób we Mszy Świętej są dla wielu najlepszymi nauczycielami - nauczycielami cierpienia, nauczycielami bólu. Należy pochylić się z szacunkiem wobec tych wszystkich, którzy mimo traumatycznych przeżyć są gotowi, mają odwagę o tym rozmawiać. Ważne jest, aby te bolesne, traumatyczne przeżycia nie były końcem, ale początkiem skłaniającym ku życiu.
Tak, to prawda. Trzeba dużej odwagi, aby rozmawiać o swoim bólu, o swoich przeżyciach. Dla wielu była to pierwsza okazja mówienia o śmierci swojego dziecka. Wiele osób tej odwagi jeszcze nie zdobyło. Niektórzy po raz pierwszy mieli okazję uczestniczyć w spotkaniu z zadziwieniem, że o tych trudnych, traumatycznych sytuacjach można w ogóle rozmawiać. Spotykamy się po to, aby wspierać się, być ze sobą, okazywać wzajemne zrozumienie, bo bycie razem jest katechezą i daje siłę na życie po trudnych wydarzeniach.
Niech Pan Bóg nam dopomaga.
(1).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
AKup/DJ
Kwiecień 2024
