idę drogą cierpień codziennie
niezmiennie
krzyż nadziei niosę niezaspokojony
przez wiosnę otuchy lato złudzeń jesień niepokoju zimę trwogi
pokorny i cichego serca
z pieczęcią wiary na duszy
co trudności kruszy
pozwala śpiewać nowy hymn  miłości

I. Pan Jezus na śmierć skazany
 

Z Ewangelii według św. Łukasza (23, 20-25)

Piłat, chcąc uwolnić Jezusa, ponownie przemówił do nich. Lecz oni wołali: «Ukrzyżuj, ukrzyżuj Go!» Zapytał ich po raz trzeci: «Cóż On złego uczynił? Nie znalazłem w Nim nic zasługującego na śmierć. Każę Go więc wychłostać i uwolnię». Lecz oni nalegali  z wielkim wrzaskiem, domagając się, aby Go ukrzyżowano; i wzmagały się ich krzyki.  Piłat  więc zawyrokował, żeby ich żądanie zostało spełnione. Uwolnił im tego, którego się domagali, a który za rozruch i zabójstwo był wtrącony do więzienia; Jezusa zaś zdał na ich wolę.

Skowyt ludzi. Płacz, narzekanie, krzątanie się, nawoływanie. Pył ponad drogami, dymy z kominami, śmiech dzieci. Pozory zwyczajnego dnia. Barwy codzienności. Lecz jest wśród nich barwa ciemniejsza. Spod amarantu sukna na ciężkim drewnianym stole, gdzie leży otwarta księga sprawiedliwości wyziera czerń … Przestraszony Piłat pisze na nowo Księgę Ludzkich Praw, lecz nie szuka prawdy. Chociaż o nią pyta. Z obowiązku, by dopełnić zwyczaju obdarowania skazanego ostatnia szansą odpowiedzi na jedno pytanie. W ciszy pałacu Niewinny zostaje ukarany przez człowieka, który odwraca  się od prawdy i od świata. Uzdrowiciel, Zbawca Świata, Źródło Życia, Zdrój Miłości, Ostoja Sprawiedliwości przed sądem człowieka, który wymierza kary według człowieczego rozeznania. I ziemskich praw… Władza przemywa ręce, oddaje sprawiedliwość losowi … tak musiało być.  

II.  Jezus bierze krzyż na ramiona

Z Pierwszego Listu św. Piotra Apostoła (2, 24-25) „On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości - Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni. Błądziliście bowiem jak owce, ale teraz nawróciliście się do Pasterza i Stróża dusz waszych”

Ciężkie drzewo krzyża. Ponad siły. Ponad życie. Czy trud daremny? Ramiona ludzki są słabe, lecz Chrystus dźwiga grzechy siłą miłości. Czy to wystarczy? Drewno nasączone krwią Niewinnego staje się ciężarem nie do wytrzymania. Wzmaga się upał, słabną ręce nie gotowe na taka mękę… Każdy z Nas jest winny tego cierpienia. Każdy dokłada codziennie drzazgę niegodziwości, cierpienia, grzechu, smutku, straty …Na tym krzyżu nadziei wyryte są imiona winnych. Droga pnie się wciąż pod górę …Może zmieni się świat tej nocy, tego dnia kiedy jeden człowiek uniósł każdy grzech z osobna na słabych ramionach, które stały się potężnym filarem zbawienia. Zatem nieśmy krzyż z Chrystusem. Może ta droga stanie się triumfem ludzkiej pospolitej nadziei – wygrzebanej z piasku zapomnienia, spod kamieni trwogi, z sterty niewyspanych listów obiecujących miłość aż do końca…

III. Jezus pod krzyżem upada po raz pierwszy

Trwoga pęcznieje w powietrzu. Twarz nagle zbliża się do suchej ziemi. Popiół, piasek,żwir
osiadają na świętym obliczu. Lekko, spokojnie. Trwa cisza bezradnego świata. Ikona smutku.
Niebo zaciąga się na zmianę karmazynem,  czernią, amarantem, przebłyskami złocistości. Chwila niepokoju. Czy Chrystus da radę, czy ponownie uniesie krzyż i będzie go niósł.  Aż do końca. Czy udźwignie? Co Mu w tym pomoże? Krzyż rośnie pod ciężarem naszych nieustających win, grzechów, niegodziwości. Ciężar nie do uniesienia… Chrystus podnosi się powoli słyszy przekleństwa, drwiny, pokrzykiwania „szybciej, szybciej”. Spokój w całym ciele, błogość odpoczynku i moc wytrwałości by sprostać najtrudniejszemu z wyzwań.  By pójść drogą przeznaczenia przez środek oszalałego świata dyszącego nienawiścią, oszalałego w rozpuście, niszczącego świątynię budowaną na ramiona jednego   Człowieka - Boga.

IV. Jezus spotyka swoją Matkę

„Jesteś tutaj Matko, nie opuściłaś mnie…”, „Nie mogłam, przyniosłam Ci czystą szatę, bochenek chleba, kubek wody życia…” „To za dużo Matko, wystarczy Twoja dobroć  bez miary, wiara że dotrwam, miłość bez końca…” „Modlę się za Ciebie do Ojca, dziękuję za dar i tajemnicę twojego pobytu na ziemi, odliczam każdą chwilę, pamiętam każdy dzień z Tobą od Narodzenia, od chwili Anielskiego Westchnienia, Twoją troskę o mnie, wzrastanie w mądrości i Bożych Łaskach….Twoje Królestwo, Królestwo Ducha nie zginie , nie zostanie zaprzepaszczone, pogrzebane…będę kamień węgielny Nowego Kościoła nosić w sercu, tak jak pamięć o Tobie, mój JEDYNY SYNU…” „Nie płacz Matko… ofiara musi się wypełnić, czas musi zatoczyć koło… grzech jest zbyt silny, potrzeba odkupienia, przebacz mi, Matko…” „Synu, wytrwaj…”
 
V. Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Jezusowi

Szymonie! Byłeś Tam? Widziałeś każdy szczegół ? Co Czułeś? Czy chciałeś pomóc? Czy rozmawiałeś z Chrystusem? Jak się znalazłeś na Drodze Męki? Czy przeczuwałeś swój los?  Dlaczego nie pomogłeś nieść krzyż dalej? Co zmieniło się w twoim życiu? Czy dźwigałeś inne krzyże? Co zapamiętałeś? Czy to był ważny dzień dla Ciebie- może jeden ze zwykłych dni, mało znaczący szczegół? A może chwila zmieniająca Życie,  na zawsze, na wieczność? Co Tobą kierowało pomagając Chrystusowi - rozkaz żołnierza, chęć pomocy, nadzieja, potrzeba zysku, sławy, nakaz religijny, znak, chwila słabości, ciekawość, próżność, nuda, przypadek? Płakałeś? Byłeś z siebie dumny? Przeklinałeś swój los? Byłeś, a przecież  w samym sercu wydarzeń Tego Dnia, Gdy Wypełniła Się Nadzieja. Mam tyle pytań do Ciebie, a Ty zniknąłeś w otchłani czasu, który wypełnił się na Golgocie. Zabrałeś ze sobą prawdę..

VI. Weronika ociera twarz Jezusowi

Weronika spotkała wreszcie na swojej drodze Mistrza. Tylko jeden raz. To wystarczyło . To była Ich wspólna droga. Najpierw długo wpatrywała się w Jego Oblicze. Promieniało świętością w cierpieniu, trudzie miłości i odkupieniu win. Dotknęła lekko Jego czoła pokrytego krwią, potem i kurzem. „Weroniko – powiedział cicho  Chrystus wpatrując się  w niebo -  otrzyj moja twarz a otrzymasz nagrodę!”.

„ Nauczycielu, twoja dobroć to dla mnie łaska i wyróżnienie, żyje każdym twoim słowem”.  Weronika przybliża się do Nauczyciela. Tkanina obejmuje rysy chudej twarzy. Na niej widać mapę miłosierdzia, ofiary, ludzkich ułomności, ślady drogi do świętości. Prosta, lniana chusta przylega do rozgrzanej oliwkowej skóry Chrystusa. Pergamin chusty nasącza się bezcenną krwią. Cud powtórzenia zdarza się raz. Jeden raz na wieczność. Ikona świętego kościoła. Sakrament cierpliwości spełnia się właśnie teraz.

VII. Jezus po raz drugi upada

Panie! Wołam , zmiłuj się nad nami nie upadaj… nie odchodź… nie odchodź kiedy wołam… nie odchodź kiedy śpiewam…Owoce złych drzew spadają pod Twoje stopy Panie… kiedy upadasz na cichą, grzeszną ziemię… Podłe uczynki przyciskają do ziemi, w którą wsiąka wolno krew… Twoje lekkie ciało, na którym krwią wypisano Twoje Przeznaczenie i słowa „pragnę”, dryfuje wśród obłoków…Skąd tyle grzechów rozpaczy, niemocy, nienawiści, nudy, podłości, zła… Upadasz , bo ciężar jest zbyt wielki… Skąd ten ciężar? Skąd grzech? Ten doskonały świat pozwala ludziom być niedoskonałymi, słabymi, załamanymi, żyjącymi złudzeniami, złodziejami, zabójcami, niegodziwcami… Ten świat należy do Ciebie.. Kiedy upadasz, kiedy powstajesz, kiedy rośniesz w świętym gniewie i Boskim Miłosierdziu…
 
VIII. Jezus spotyka płaczące niewiasty
Panny święte, córy jerozolimskie, róże świątynne, cyprysy nazarejskie, kwiaty  całej Palestyny i Zajordania, bądźcie ze mną w czas dobroci trwogi … w czas niepokoju, który trwa…  Zapłaczcie nad losem ludzkim. Zapłaczcie nad waszymi dziećmi. Łzami obleczcie całą ziemię, wszerz  i wzdłuż… Zaiste, jest tego warta…Ziemia, ta ziemia, rodzicielka, uprawna, brzemienna, słodka, gorzka, cierpiąca i czekająca …Ziemia, źródło godności ludzkiej… zamieniona w rozpacz Niewiast mdlejących, modlących się w ciszy, skupieniu, rozpaczy, nadziei, medytacji…Ziemi, która ludzi do grzechu i miłości… Dobrze ją zapamiętam gdy odejdę w Niebiosa, do Domu Mojego Ojca…Kobiety mądre i czułe, czuwajcie! Nieustannie się módlcie, a po czasie żałoby otrzyjcie łzy, by dawać życie… Waszym losem jest strzec tajemnicy życia, tego życia, które ze mnie powoli uchodzi, ale Dnia Trzeciego powróci!

IX. Jezus upada pod krzyżem po raz trzeci

Po raz trzeci. Czy to nie za wiele? Ile razy można próbować. A jednak trzeba powstawać i iść. Piąć się pod górę wytrwale, jak himalaista zdobywać najwyższe góry. Każdy upadek       ma Sens. Pozwala odnaleźć drogę, która prowadzi na sam szczyt. Prowadzi przez ofiarę, przez cierpienie. Poprzez wytrwałość i ofiarowanie własnego losu dla wyższej wartości. Upadek to odpowiedź na pytanie czy jesteś gotowy by dalej iść. Dlatego należy się głęboko zastanowić nad kolejnym krokiem. Chrystus go zrobił, przezwyciężył sumę strachów i niepokojów ludzkich by wejść obszar Ubóstwienia. Trzeci upadek naznaczony był Najwyższą Ofiarą. Lecz Duch Święty pomaga wstać Skazańcowi, prowadzi do dalej i dalej przez mgły wątpliwości, zachody słońc nadziei, burze niepokojów, wichry namiętności, deszcze melancholii aż do Edenu, gdzie Wieczna Radość trwa…
 
X. Jezus z szat obnażony

Nagość to atrybut człowieczy. Ciało lekkie i zmęczone, dotykalne, pozbawione piękna, zniszczone ludzka pychą. Ciało. Pomnik ludzkiej godności zapomnianej, sponiewieranej, niepotrzebnej. Zerwane szaty chwilę powiewają nad Golgotą jak rozerwane żagle na opuszczonym okręcie. Nagi Człowiek ma w sobie Czystość Bóstwa. Promienieje. Teraz najważniejsze są oczy wzniesione do Nieba. Słoneczny dzień staje się pochmurny, pędzą niespokojne chmury, gubią się ptaki w podniebnych akrobacjach. Krople deszczu osiadają na skórze Skazańca. Obmywają rany, dają wytchnienie. Rany już nie płoną bólem, stygną  jak zgaszone ognie. Żywica zastyga na drzewach. Wypalone łąki sennych traw zalewa deszcz. Nagie ciało zbliża się do masztu krzyża, który jest ocaleniem wśród szalejących żywiołów. Teraz Krzyż stanie się domem Chrystusa…

XI. Jezus do krzyża przybity

Przybicie do Krzyża. Akt desperacji i braku nadziei. Niech będzie chwała Twojej zmęczonej głowie! Niech święte będą twoje barki, co Krzyż nieprawości nosiły! Niech błogosławione będą Twoje drogocenne dłonie! Niech błogosławione będą nogi, które już nie pójdą w dalszą podróż! Święte stopy i kolana, które pozwoliły Ci, Panie dojść na szczyt Golgoty. Niech błogosławią każdą Twoją świętą ranę! Niech wywyższają i wychwalają Twoje poniżenie, Twoje cierpienie, Twój ból,  Twój strach, Twoją rozpacz, Twoją samotność, Twoją trwogę i niepewność… Nasze odkupienie win! Żelazne gwoździe ranią ciało ponownie. Wyzwalają z ziemskich trosk. Drewniana katedra krzyża wznosi się nad światem
Z Chrystusem – Odkupicielem… Święty, święty, święty czas kiedy człowiek został wywyższony i ocalony…Lecz to wciąż preludium Męki Pańskiej, która musi wypełnić się do końca…   

XII. Jezus na krzyżu umiera

Cisza

Nikt się nie odzywa drży  Krzyż ciało i świat
Warczy burza i ustaje zasłona nieba rozrywa się
Wypełnia się Tajemnica i Pełnia Czasu

Cisza

Wymieszane prawda i fałsz niepokój i nadzieja
Dobro i Zło świętość i poniżenie ludzkie i boskie
Pod krzyżem klęczy świat Matka niewiasty tłum zagubionych ludzi

Cisza

Akt ostateczny Nad krzyżem zawieszone niebo
Otwiera się zmienia barwy Zaćmienie słońca trwa jego barwa się zmienia
Zastygają kamienie topi się piasek ustępują wody z mórz

Cisza

Światło uwięzione w ciemności Dobra Nowina
Głoszona z Krzyża Życia Cud nawrócenia
Obietnica Zbawienia to wystarczy by na Golgocie Syn odnalazł Ojca

Cisza Cisza Cisza
 
XIII. Ciało Jezusa z krzyża zdjęte

Wiatr ustaje, deszcz skrapia ciało, które zostaje zdjęte z drewnianego postumentu Krzyża.  Niebo błękitnieje, nasyca się światłem. Dowódca żołnierskiej warty przebija Chrystusowi bok wśród krzyków zrozpaczonych kobiet. Wypływa ciemna krew i woda pomieszana z żółcią.  A żołnierze stali i patrzyli. By potem zaświadczyć o prawdzie. Ludzie klęczą, modlą się i szlochają, nie znają przyszłości. Czują się oszukani, bezbronni, osamotnieni. Chcą wiedzieć co będzie dalej. Co przyniosą kolejne dni, a może to właśnie był niezapowiedziany koniec świata. Tego świata, który tak dobrze znamy. Pobożny Józef z Arymatei odbiera Ciało.  Śpieszy się. Wciąż wielu wrogów mają wyznawcy Chrystusa. Trzeba dopełnić ostatniego obowiązku. Józef staje się ostatnim powiernikiem Chrystusa. Słońce zachodzi, dzień kończy się. Słudzy znoszą Ciało łagodnym zboczem Golgoty do Grobu.

XIV. Ciało Jezusa złożono do grobu

Ciało obmyte z krwi, łez ,potu, pyłu i kurzu. Oczyszczone święte Ciało namaszczono wonnymi balsamicznymi olejami. Potem delikatnie ułożono na wstęgach płócien, nogi związano opaskami, głowę opleciono lnianą chustą. Pozostało odsłonięte Oblicze Chrystusa. Ikona Zmartwychwstania, które nastąpi. Żałobnicy pochylili się na Ciałem, które ucałowała po raz ostatni Matka.  Świętej ciszy słychać było szelest cyprysów i pomruk modlitwy. Błogosławiony jesteś Panie, który byłeś, jesteś i będziesz. A Twoje Imię niech się święci. Na wieki , wieków. Amen. Ciało złożono w grocie grobu i zatoczono wielki kamień. Noc była ciepła i jasna. Na wieczornym niebie świeciły pierwsze gwiazdy. Ludzie wracali do domów, do swoich prac i obowiązków. Tylko Matka i Uczniowie stali nieruchomo przy grobie zatopienie w modlitwie  i rozpamiętywali Historię Chrystusa.

Odszedłeś Panie lecz powrócisz
W nocy albo we dnie będziemy
Czekać z nadzieją  co nie ustaje
Ciało wciąż spoczywa w Grobie

Lecz bliski jest Dzień Trzeci obietnicy
A z nim Zmartwychwstanie
Znów objawi się nowy sakrament życia
A kamień zostanie odsunięty z Grobu

I wypełnią się proroctwa co do ostatniego słowa
I nie wypowie Tego żadna ludzka mowa…