Drodzy Bracia w Kapłaństwie,
Czcigodne Siostry i Bracia zakonni,
Kochani Diecezjanie, 

1. W modlitwie Salomona odnajdujemy wiarę w powszechną opiekę Boga miłosiernego nad całą ludzkością. Król Salomon zwraca się do Boga słowami: „Cudzoziemca (…) gdy przyjdzie i będzie się modlić w tej świątyni, Ty w niebie, w miejscu Twego przebywania, wysłuchaj i uczyń to wszystko, o co ten cudzoziemiec będzie do Ciebie wołać” (1Krl 8,41--43). Spełniła się prośba Salomona. Po wielu latach, tym cudzoziemcem, wołającym o pomoc, był oficer rzymski. Szukał on ratunku dla swego śmiertelnie chorego sługi. Sam, nie czując się godnym spotkania z Chrystusem, wysłał pokorną prośbę przez swoich przyjaciół, mówiąc za ich pośrednictwem: „Panie nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie” (Łk 7,6-7). Wiara ta zdumiała Chrystusa i – kiedy usłyszał prośbę setnika – rzekł do tłumu: „Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu” (Łk 7,9). 
 
2. Powszechną wolę zbawczą Boga, polegającą na trosce o zbawienie każdego człowieka i konieczność wiary do zbawienia, wyraża wypowiedź Chrystusa, którą usłyszeliśmy przed Ewangelią: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). Ceną zbawienia człowieka jest miłość miłosierna Boga, wyrażona w ofiarowaniu swego Jednorodzonego Syna. Ze strony zaś człowieka, ceną za zbawienie jest jego żywa wiara i ufność w Boże miłosierdzie. Zbawienie dotyczy całego człowieka w wymiarze jego życia wiecznego. Współpracę Boga i człowieka w dziele zbawienia opisuje Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym: „Bogu objawiającemu należy się  «posłuszeństwo wiary». Przez nie człowiek w sposób wolny całkowicie powierza się Bogu, ofiarowując «Bogu objawiającemu pełne poddanie umysłu i woli»2 oraz ochotnie przyjmując udzielone przez Niego Objawienie”3. Jednakże „aby taką wiarę można było w sobie obudzić, potrzebna jest uprzedzająca i wspomagająca łaska Boga oraz wewnętrzne pomoce Ducha Świętego”.
 
3. Uzdrowienie sługi setnika ukazuje jego wiarę jako prostą, natychmiastową. Setnik wie dobrze, jak jest i czego może się spodziewać. O takiej wierze mówi apostoł Paweł w Liście do Galatów, który czytaliśmy przed chwilą. Paweł jest apostołem, dla niego nie istnieje nic innego poza Ewangelią otrzymaną od Chrystusa. Wierząc niezłomnie, sprzeciwia się tym, którzy, przekręcając prawdę, sieją zamęt w umysłach ludzi. Wartość Ewangelii dla apostoła jest ponad wszystkim, dlatego nie boi się on użyć mocnych słów: „Gdyby wam ktoś głosił Ewangelię różną od tej, którą otrzymaliście – napisał – niech będzie przeklęty!” (Ga 1,9). Jedna i niezmienna Ewangelia dana przez Chrystusa jest przeznaczona dla wszystkich. Jej synteza zawiera się w słowach Chrystusa: „Zaprawdę, powiadam wam: kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia” (J 5,24). Przejście do życia jest przejściem do domu Ojca, gdzie wiara się kończy, nadzieja wypełnia, zaś miłość zostaje i pozwala widzieć Boga nie jak „w zwierciadle, niejasno”, lecz wyraźnie, „twarzą w twarz” (por. 1Kor 13,12).  

4. Ewangelia o zbawieniu człowieka dotarła do naszych ziem na dobre w X wieku. W tym roku przeżywamy 1050. rocznicę Chrztu Polski. Świętujemy to wydarzenie jako dar Boga dla Ojczyzny i dla każdego z nas. Ogarniamy pamięcią i modlitwą apostołów, którzy przekazywali wiarę przez pokolenia. Z szacunkiem wspominamy naszych przodków, wśród których są liczni błogosławieni i święci. W trudnych i bolesnych dziejach naszego narodu, dzięki heroicznej postawie naszych ojców, zachowujemy wiarę w Ewangelię, ducha Bożego, pielęgnujemy własną tradycję, kulturę rodzimą oraz miłość ojczyzny niebieskiej i ziemskiej. W dzieje całego narodu wpisuje się też historia ziem diecezji drohiczyńskiej i jej mieszkańców. Pytanie Hioba: „Czyż nie do bojowania podobny jest byt człowieka?” (Hi 7,1) doskonale wpisuje się w mocne i bolesne życie ludzi tej krainy. Zachowali oni jednak przez wieki otwartość na różnorodność narodową, kulturową i religijną. Zachowali też otwartość na cudzoziemców, czerpiąc ze świadomości, że sami, przyjmując Ewangelię i chrzest, byli cudzoziemcami względem Jerozolimy.  

5. W przeszłości zmieniały się granice naszej Ojczyzny i administracji kościelnej. Nad przybyłymi z Mazowsza mieszkańcami tych terenów początkowo sprawowali duchową opiekę biskupi płoccy i poznańscy. W XV w. obszar, nazwany później Podlasiem, znalazł się w diecezji łuckiej. Głównym centrum administracyjnym i kulturalnym tej krainy był Drohiczyn – miasto, które słusznie nosi miano historycznej stolicy Podlasia. Ten nadbużański gród, znany już w XI w., leżał na pograniczu polsko-rusko-litewskim i często zmieniał przynależność państwową. W bogate dzieje dawnej stolicy województwa podlaskiego wpisuje się nawet koronacja królewska w 1253 r. księcia Rusi Halickiej – Daniela Romanowicza. Ze swymi licznymi kościołami i klasztorami obrządków wschodniego i zachodniego stał się Drohiczyn ośrodkiem życia religijnego. Znany był też jako miejsce edukacji kolejnych pokoleń Polaków z Podlasia i wschodniego Mazowsza. Tragedia rozbiorów rozdarła tę ziemię, której cząstki włączono do różnych państw i diecezji. Po odzyskaniu niepodległości Kościół katolicki próbował – choć bez powodzenia – znowu scalić pogranicze podlaskomazowieckie w ramach diecezji janowskiej. Dopiero 5 czerwca 1991 r. św. Jan Paweł II, będąc w Białymstoku, z cząstki biskupstwa pińskiego utworzył diecezję drohiczyńską, zaś bullą Totus Tuus Poloniae Populus 25 marca następnego roku określił jej obecne granice. Tak została symbolicznie przywrócona pamięć o jednej krainie ze stolicą w Drohiczynie nad Bugiem – krainie, pielęgnującej różne tradycje: pińską i siedlecką, wileńską i lubelską; łucką, płocką i poznańską – krainie, pielęgnującej dziedzictwo chrześcijańskie. 

6. W tym roku obchodzimy 25-lecie istnienia diecezji drohiczyńskiej. Tradycje edukacyjne grodu nad Bugiem obecnie podtrzymują: Wyższe Seminarium Duchowne, Szkoła Podstawowa, Gimnazjum oraz Liceum Ogólnokształcące. Znajdują się tutaj trzy kościoły i jedna cerkiew prawosławna. W roku jubileuszowym wspominamy też rządców Kościoła Drohiczyńskiego. Pierwszym był biskup Władysław Jędruszuk. To on w trudzie i z poświęceniem budował zręby nowej diecezji. Zmarł 25 maja 1994 r., spoczywa w krypcie katedry drohiczyńskiej. Jego biskupem pomocniczym w latach 1992-1994 był bp Jan Chrapek. 10 lipca 1994 r. posługę pasterską w diecezji rozpoczął biskup Antoni Pacyfik Dydycz z zakonu kapucynów. Dzięki jego niezwykłej gorliwości i wiernej, wieloletniej posłudze biskupiej, diecezja drohiczyńska zyskała obecne oblicze. Za jego dynamicznego pasterzowania miało miejsce niezwykłe wydarzenie – spotkanie ekumeniczne z papieżem Janem Pawłem II 10 czerwca 1999 r. w Drohiczynie. Po przejściu na emeryturę biskupa Antoniego P. Dydycza, ordynariuszem diecezji drohiczyńskiej został, 24 maja 2014 r., biskup Tadeusz Pikus. 

7. Bracia i Siostry, Jubileusz 25-lecia diecezji drohiczyńskiej przypada w 17. rocznicę pobytu św. Jana Pawła w Drohiczynie, w 1050. rocznicę Chrztu Polski, w Roku Miłosierdzia i w przeżywanym w Polsce – wraz z Ojcem Świętym Franciszkiem – 31. Światowym Dniem Młodzieży. Mimo że jubileusz diecezji trwa przez cały rok, to sam dzień jej powołania, czyli 5 czerwca, będzie świętowany na terenie wszystkich parafii. Główna zaś uroczystość jubileuszowa, połączona z 17. rocznicą pobytu św. Jana Pawła II i Dniem Podlasia, będzie świętowana w Drohiczynie, z udziałem biskupów z metropolii oraz z sąsiednich diecezji. W tym miejscu, razem z biskupem Antonim P. Dydyczem, gorąco zapraszam wszystkich kapłanów, osoby życia konsekrowanego, wszystkich wiernych, pielgrzymów i gości na uroczystość jubileuszową w dniu 10 czerwca br. do Drohiczyna. Msza święta koncelebrowana – pod przewodnictwem J. E. Arcybiskupa Celestino Migliore, Nuncjusza Apostolskiego w Polsce – będzie sprawowana o godz. 18.00, w miejscu spotkania ekumenicznego ze św. Janem Pawłem II. Mszę poprzedzą, od godz. 15.00, występy zespołów artystycznych. Mam nadzieję, że nasze świętowanie jubileuszu w parafiach oraz w Drohiczynie umocni naszą wiarę w Tego, który daje życie wieczne i sprawia, że nasze serca mogą stać się sanktuariami Miłosierdzia otwartymi na każdego człowieka.  W oczekiwaniu na spotkanie w Drohiczynie z serca błogosławię w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.  
              
† Tadeusz Pikus       
Biskup Drohiczyński 
 
Niniejszy List pasterski z okazji 25-lecia Diecezji Drohiczyńskiej, 17 rocznicy pobytu św. Jana Pawła II w Drohiczynie oraz Dnia Podlasia należy odczytać we wszystkich kościołach i kaplicach naszej diecezji – w 9 niedzielę zwykłą, czyli 29 maja 2016 r., zachęcając wiernych do udziału w powyższej uroczystości. 
      
Ks. dr Zbigniew Rostkowski                         
Wikariusz Generalny


POBIERZ DOKUMENT