Warszawa, Pałac Prezydencki – 11.01.2017
Spotkanie noworoczne kieruje w naturalny sposób naszą myśl ku tematyce czasu. Najpierw ku zwykłemu czasowi historycznemu, który – dzięki wkroczeniu weń Boga w ludzkiej postaci stał się czasem zbawczym; stał się czasem świętym. Od tej chwili – podobnie jak światło i ciepło słońca są błogosławieństwem dla ziemi, tak też światło Boga stało się błogosławieństwem dla ludzkości.
Tak więc – w początkach Nowego Roku – nasza myśl biegnie w dwóch przeciwstawnych kierunkach, ku przeszłości i przyszłości. Najpierw ku przeszłości, która – w 2017 roku – była bogata w ważkie wydarzenia dla Kościoła katolickiego w Polsce a następnie ku przyszłości, która się przed nami otwiera.
Gdy idzie o przeszłość to:
– W minionym roku trwał w Kościele katolickim w Polsce Rok Świętego Brata Alberta. Wielkość tego człowieka wyraziła się nie tylko w jego osobistej świętości, w tym, że on sam był wzorem zaangażowania na rzecz bezdomnych, ale także w tym, iż potrafił on poruszyć innych, aby nie pozostawali obojętni na los najbardziej opuszczonych; potrafił wyzwolić ludzką solidarność. Potrzeba wciąż takich świadków, abyśmy w naszym postępowaniu mogli być nieustannie inspirowani „wyobraźnią miłosierdzia”.
– Nie można też nie wymienić tutaj inicjatywy ustawodawczej Komitetu Obywatelskiego „Zatrzymaj aborcję”. Ten obywatelski projekt ustawy eliminuje przesłankę eugeniczną umożliwiającą zabicie dziecka poczętego ze względu na podejrzenie go o niepełnosprawność bądź chorobę (30.11). Pod tym projektem zebrano ponad 830 tys. podpisów – najwięcej spośród wszystkich dotychczasowych akcji na rzecz życia.
– Od 2020 roku – dzięki inicjatywie „Solidarności” – ma obowiązywać zakaz handlu w niedziele. Stworzone zostały przesłanki ku temu, aby Polacy mieli świąteczny czas na budowanie lepszych relacji między sobą.
– Dnia 6 czerwca Kościół katolicki w Polsce obchodził 100-lecie objawień fatimskich. Misja Fatimy nie jest zakończona. Bóg nadal poszukuje ludzi gotowych ofiarować siebie, aby ratować świat. W roku rocznicy objawień fatimskich biskupi ponowili Akt Poświęcenia Kościoła w Polsce Niepokalanemu Sercu Maryi. Uroczystość ta miała miejsce w sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej na Krzeptówkach w Zakopanem (6 czerwca).
– O pokój wewnątrz naszej Ojczyzny i poza jej granicami modliły się ok. 2 miliony Polaków w ramach „Różańca do granic” (7 października). Inicjatywa ta wyrosła z przekonania, że różaniec jest potężną bronią w walce ze złem, tak silną, że potrafi otworzyć serca naszych rodaków na działanie łaski Bożej. Czasami potrafi też – dzięki działaniu Ducha Świętego – zmienić bieg historii, czego w czasie powojennym dowiodła np. historia Austrii.
– Po raz pierwszy w dziejach udało się wspomnieć w sposób zgodny rocznicę Reformacji, w duchu przechodzenia od konfliktu do jedności.
– Najbardziej tragicznym wydarzeniem kościelnym minionego roku była śmierć Heleny Kmieć. Działała ona w duszpasterstwie akademickim w Gliwicach. Organizowała półkolonie dla dzieci na Węgrzech oraz w Rumunii. Uczestniczyła w misji w Zambii. 8 stycznia 2017 wyjechała jako wolontariuszka misyjna do Boliwii, gdzie pragnęła pomagać siostrom służebniczkom dębickim w prowadzonej przez nie ochronce dla dzieci w Cochabamba. Zginęła z 24 na 25 stycznia 2017 w wyniku napadu na ochronkę.
Gdy idzie o przyszłość to:
– W tym 2018 roku nasza myśl biegnie w stronę setnej rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę a także setnej rocznicy Powstania Wielkopolskiego. Niepodległość przyniosła nam wolność narodu do samostanowienia, do wyznawania swojej religii, kultywowania zwyczajów i kultury. Ufam, że świętowanie tego wydarzenia będzie naszą wspólną sprawą, sprawą wszystkich Polaków: chrześcijan, wyznawców innych religii, także niewierzących, którzy dzisiaj, w wolnej Polsce mogą – dzięki Bogu – swobodnie wyznawać własną wiarę i pracować dla jej dobra.
– Kościół w Polsce będzie przeżywał w tym samym czasie 1050. rocznicę założenia pierwszej polskiej diecezji w Poznaniu. Z tej okazji w tym mieście spotka się Rada Konferencji Episkopatów Europy, gromadząca Przewodniczących Konferencji Episkopatów wszystkich krajów Europy. Pozwoliłem sobie już w ubiegłym roku zaprosić Pana Prezydenta na to spotkanie.
– Gdy zaś idzie o temat uchodźców, to – jak uczy papież Franciszek – najważniejszym kryterium nie może być tutaj bezpieczeństwo narodowe, lecz tylko człowiek. I to człowiek, który nie ogląda się tylko na własne, egoistycznie rozumiane dobro, ale bierze także pod uwagę dobro innych: „Zasada centralnego miejsca osoby ludzkiej […] zobowiązuje nas do przedkładania zawsze bezpieczeństwa osobistego ponad bezpieczeństwo narodowe” (Przyjmować, chronić, promować i integrować imigrantów i uchodźców. Orędzie papieża Franciszka na Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy – 14 stycznia 2018).
Państwa, owszem, mają prawo do podejmowania działań przeciwko nielegalnej emigracji – przy poszanowaniu praw człowieka. Należy przy tym jednak pamiętać o podstawowej różnicy, jaka zachodzi pomiędzy uchodźcami, którzy uciekają z kraju z przyczyn politycznych, religijnych, etnicznych lub innych form prześladowania czy wojen a osobami, które po prostu szukają nielegalnego wejścia do kraju, jak również tymi, które wyjeżdżają tylko po to, aby polepszyć swoją sytuację materialną (por. Przyjęcie Chrystusa w uchodźcach i przymusowo przesiedlonych. Wytyczne Duszpasterskie, Papieska Rada do spraw duszpasterstwa migrantów i podróżujących – Papieska Rada Cor unum, Watykan 2013, s. 57).
Ze swojej strony uchodźcy i ubiegający się o azyl mają swoje powinności wobec państwa przyjmującego, których muszą przestrzegać. Obowiązkiem uchodźcy i migranta jest „szacunek dla kultury i porządku prawnego państwa, w którym przebywa. Jeśli nie jest w stanie się z tego wywiązać, państwo ma możliwość odmówić mu dalszego pobytu między innymi przez deportacje czy relokacje” (Przyjęcie Chrystusa w uchodźcach i przymusowo przesiedlonych. Wytyczne Duszpasterskie, Papieska Rada do spraw duszpasterstwa migrantów i podróżujących – Papieska Rada Cor unum, Watykan 2013, s. 59).
Na koniec – dziękując Bogu za wszelkie doznane w minionym roku dobro – w imieniu Kościoła katolickiego w Polsce składam Panu Prezydentowi, jego Małżonce, wszystkim jego Współpracownikom, każdemu z tutaj zebranych, najserdeczniejsze życzenia noworoczne. Oby ten Nowy Rok okazał się rzeczywiście dobrym rokiem. I nie myślę tutaj wcale o ufności pokładanej w bardziej sprzyjający los czy w nowy splot rynku i finansów, lecz o wysiłku wniesionym w to, abyśmy sami stali się – z pomocą łaski Bożej – nieco lepsi i bardziej odpowiedzialni. A stanie się tak, jeśli przyjmiemy w nas i między sobą miłość, którą dał nam Chrystus. Do siego roku!
BP KEP
[MSz]
Kwiecień 2024
