Święcenia diakonatu przyjęli:
Paweł Borychowski - parafia św. Małgorzaty w Ulanie
Marcin Janowski - parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Szaniawach
Adam Klimek - parafia św. Antoniego w Kotuniu
Mateusz Kopeć - parafia św. Leonarda w Liwie
Marek Maleńczuk - parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Białej Podlaskiej
Sławomir Ochnik - parafia Przemienienia Pańskiego w Garwolinie
Kacper Rysak - parafia św. Józefa w Międzyrzecu Podlaskim
Łukasz Wirtek - parafia św. Apostołów Andrzeja i Bartłomieja w Osiecku
W święceniach diakonatu uczestniczyli m.in. ks. kan. Piotr Paćkowski – Rektor Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej, ks. Krzysztof Skwierczyński – ojciec duchowny WSD, księża proboszczowie z parafii, z których wywodzą się nowi diakoni, zaroszeni kapłani, siostry zakonne, rodziny i wierni świeccy.
Według Kodeksu Prawa Kanonicznego, święcenia diakonatu wprowadzają do stanu duchownego. Każdy nowo wyświęcony diakon uroczyście ślubuje żyć w celibacie, być posłusznym swojemu biskupowi oraz zobowiązuje się do codziennej modlitwy Liturgią Godzin. Diakoni stanowią najniższy stopień hierarchii kościelnej. Na nich nakłada się ręce „nie dla kapłaństwa, lecz dla posługi” (KKK 1569). Dzieje Apostolskie mówią o ustanowieniu diakonów, którzy mieli pomagać Apostołom w posłudze wobec ubogich, by ci mogli się poświęcić modlitwie i głoszeniu słowa Bożego. Diakon jest powołany, by służyć biskupowi i prezbiterom. Do zadań diakonów należy „uroczyste udzielanie chrztu, przechowywanie i rozdzielanie Eucharystii, asystowanie i błogosławienie w imieniu Kościoła związkom małżeńskim, udzielanie wiatyku umierającym, czytanie wiernym Pisma Świętego, nauczanie i napominanie ludu, przewodniczenie nabożeństwu i modlitwie wiernych, sprawowanie sakramentaliów, przewodniczenie obrzędowi żałobnemu i pogrzebowemu” (KK 29). Diakoni nie mogą celebrować Eucharystii, udzielać rozgrzeszenia, czy też namaszczać chorych. Czynności te mogą wykonywać jedynie kapłani (prezbiterzy i biskupi). Diakonów w Kościele rzymskokatolickim można podzielić na dwie grupy: żonatych oraz celibatariuszy, którzy decydują się pozostać w stanie bezżennym. Diakoni żonaci są wyświęcani na stałe, zaś dla celibatariuszy jest to zazwyczaj stopień przejściowy na drodze do kapłaństwa. Diakonów łatwo można rozpoznać po stroju noszonym przez nich podczas celebracji liturgicznej. Zamiast ornatu ubrani są w dalmatykę lub albę ze stułą przewieszoną przez lewe ramię i spiętą u dołu.
KSKor/ Siedlce [MSz]