W poniedziałkowym (20 lutego) "Przeglądzie Sportowym" można przeczytać poruszający list Pawła Matłacza, który pisze do zawodnika, który jest "sprawcą" jego kontuzji.
Witaj
Dziwnie się czuję pisząc ten list, bo nawet nie wiem, jak się nazywasz. Możesz być Marcinem, Krzyśkiem, albo mieć na imię tak jak ja. Mógłbym to w sumie szybko ustalić, ale nie chcę, nie to jest najważniejsze. Spotkaliśmy się już kiedyś, to musisz wiedzieć. Ja ciebie zapamiętałem, ty, biorąc pod uwagę to, co się stało, myślę, że też.
Był sierpień 2015 roku. Dla nas początek sezonu w czwartej lidze, przyjechałem zagrać na boisko Twojej drużyny – ty jako piłkarz Bzury Chodaków, ja bramkarz Mazovii Mińsk Mazowiecki. Może już kiedyś przeciwko sobie graliśmy, nie wiem. Nasze ostatnie spotkanie zapamiętam na zawsze i tę sytuację, osiem minut przed końcem. Dośrodkowanie, piłka odbija się od obrońcy i spada na piąty metr. Wystartowałem, krzyknąłem, jak zwykle w takich przypadkach „moja”. Przyklęknąłem i ją złapałem. Normalna interwencja, nic nadzwyczajnego. Chciałem zapoczątkować akcję, trafiła się dobra okazja, żeby Was skontrować. Nie wiem, dlaczego się nie zatrzymałeś. Nigdy nie powinieneś zrobić tego, co zrobiłeś. Musiałeś widzieć, że piłka jest już w moich rękach. Rozpędzony wpadłeś we mnie, kiedy wstawałem. Moja głowa zatrzymała się na Twojej klatce piersiowej, odbiłem się od niej. Podobno miałeś złamany mostek, mój trener tak mi powiedział. Ale grałeś dalej, więc nie wiem, jakim cudem biegałbyś ze złamanym mostkiem.
Wiesz, że wszystko pamiętam? Nie straciłem przytomności. Tylko upadku nie czułem, uraz prawdopodobnie powstał przy zderzeniu. Zrobiło się ciemno przed oczami, gwiazdy i dziwne uczucie w barkach. Jeden z kolegów uszczypnął mnie w łydkę, zapytał, czy coś czuję. Nie czułem. Wtedy nie wierzyłem, że tak to się skończy. Że to czucie nie wróci.
(...)
W Sochaczewie spędziłem kilka godzin. Wypadek był przed osiemnastą, a po kilku godzinach byłem u siebie w Siedlcach. Następnego dnia przyszedł lekarz i powiedział, że nie będę niczym ruszał. Dodał, że stanie się cud, jak poruszę ręką. Zrobiłem mu jakąś tam niespodziankę.
Nie mogłem tak po prostu się poddać, położyć i liczyć, że samo się naprawi. Myślę, że mnie rozumiesz, też jesteś przecież sportowcem. Walkę mamy w naturze. Chcę jeszcze w miarę normalnie pożyć, choć wiem, że nigdy nie odzyskam pełnej sprawności. Mam już za sobą pierwsze sukcesy. Pamiętam, jak leżałem na OIOM-ie trzy tygodnie po wypadku i nie mogłem spać. W nocy próbowałem ruszać palcem. Pierwsza próba. Nic. Druga. To samo, brak czucia. Trzecia, dziesiąta, dwudziesta. Ale w końcu palec drgnął. Szczęśliwy zawołałem lekarza, czy to widzi. Widział. Cieszą mnie postępy. To, że ruszałem palcem u nogi, było jedną z takich wielkich chwil.
Może jesteś ciekawy, jak teraz się czuję. Akurat mam bóle, piecze mnie ciało, uciska od środka. Przy napięciu mięśni wrasta spastyczność. Gdybyś nie wiedział, co to, wyjaśniam – mięśnie nie pracują prawidłowo, palce są zaciśnięte, mam trudności z chwyceniem czegokolwiek. Czym sprawniejszy jestem, tym ta spastyka bardziej mnie łapie, ściska. Ręce niby sprawniejsze, ale czuję, jakbym trzymał je w gipsie. Zdarza się, że ciężko mi się oddycha i wtedy się kładę, by się rozluźnić. Biorę dużo leków rozluźniających. Mam też kłopoty z trzymaniem moczu, dlatego noszę zewnętrzny cewnik.
Jak nie myślę za dużo o tym, co mnie spotkało, to jest w porządku. Gorzej, jak mówię sobie, że tak mogę zostać. Wtedy jest źle. Leków psychotropowych nie biorę, odłożyłem uspokajające. Brałem na początku, ale zrezygnowałem, bo ciągle mi się spać chciało. Nie będę przed Tobą zgrywał twardziela, zdarza mi się płakać. Ale to mi pomaga, staje się silniejszy. Jak chęć na płacz się nasila, to wcale z tym nie walczę. Najgorzej było, jak usadzili mnie na łóżku po wypadku. Zawsze dbałem o siebie, sporo ćwiczyłem, a tu zniknęły mięśnie nóg i rąk. Sama skóra i kości. Siedziałem taki wiotki, bałem się, że zaraz upadnę. Okropne uczucie. Popłakałem się.
Ale się nie poddaję. Ćwiczę, całe życie to robiłem, a teraz tam widzę ratunek dla siebie. Muszę się pochwalić postępami. Zrobiłem już pompki „damskie”, czyli na ugiętych kolanach. I sam też usiądę na materacu. Gorzej ze wstawaniem, ale pewnie rozumiesz, że nie wszystko da się od razu zrobić. Czasem muszę siebie ograniczać, bo chciałbym za jednym razem zrobić zbyt wiele. A jak za mocno poćwiczę, to następnego dnia nie mogę się ruszać.
(...)
Przed wypadkiem pracowałem fizycznie w Mostostalu. Mogłem przy biurku, ale to oznaczało dyżury możliwe na trzech zmianach. Ucierpiałyby treningi, a na to nie mogłem pozwolić. Piłce podporządkowałem życie i najbardziej boli, że to właśnie ona mi zabrała zdrowie. Bez sensu wyszło.
Oprócz pracy w Mostostalu grałem w Mazovii i trenowałem bramkarzy. Radziłem sobie, tyle że od 6 do 22 nie było mnie w domu. Nie byłem z tych, co liczą, że coś im spadnie z nieba. Wolałem o siebie zadbać. I zobacz, jaki dotknął mnie chichot losu. Mam 34 lata i żyję z renty. Dostaję 1,2 tysiąca złotych miesięcznie, tyle samo wydaję na rehabilitację. Dobrze, że nie miałem kredytów, bo finansowo bym tego nie udźwignął.
Tylko moja narzeczona wie, u ilu lekarzy byłem. Myślę, że w każdym większym mieście w Polsce neurochirurg słyszał o moim przypadku...
Cały list Pawła Matłacza znajdziecie TUTAJ: http://eurosport.onet.pl/pilka-nozna/takich-listow-poczta-nie-dorecza/ds1ytq
Pawła Matłacza można wspomóc przekazując 1% podatku:
To tylko trzy kroki podczas wypełniania PIT’u !
1. W rubryce „Wniosek o przekazanie 1% podatku należnego na rzecz organizacji pożytku publicznego (OPP)” - należy wpisać KRS Fundacji AVALON: 0000270809
2. Wpisać kwotę 1%
3. W rubryce informacje uzupełniające (to jest bardzo ważne!!!) – wpisać nazwisko oraz numer członkowski nadany przez Fundację: MATŁACZ, 5041
fot. Mazovia Mińsk Maz.
Źródło: Przegląd Sportowy/ Mazovia Mińsk Maz.
[MSz]
Kwiecień 2024
