Czternastego kwietnia czułam się tak źle, że z trudem wstałam na Mszę św. Gorzej się czułam chora aniżeli wtenczas, kiedy mnie wysłano na kurację. Wielkie miałam rzężenie i chrapanie w płucach, i dziwne bóle. Kiedy przyjęłam Komunię św., sama nie wiem dlaczego, a raczej jakoby coś mnie przynagliło do tej modlitwy i zaczęłam się modlić w ten sposób: Jezu, niech Twoja czysta i zdrowa krew zakrąży w organizmie moim schorzałym, a ciało Twe czyste i zdrowe niech przemieni moje schorzałe ciało i niech zapulsuje we mnie zdrowe i silne życie, jeżeli jest wolą Twoją świętą, abym przystąpiła do dzieła tego, a będzie mi to znakiem wyraźnym woli Twojej świętej.
Kiedy się tak modliłam, nagle uczułam jakby szarpnięcie całym organizmem i uczułam się nagle zupełnie zdrowa. Oddech mam czysty, jakbym nigdy na płuca nie chorowała, i bólu nie czuję, a to mi jest znak, że mam przystąpić do dzieła. I to stało się w ostatnim dniu nowenny, którą odprawiałam do Ducha Świętego. Po tym uzdrowieniu nagle zostałam złączona z Panem Jezusem w sposób czysto duchowy. Jezus dał mi silne przekonanie, czyli utwierdził mnie w żądaniach tych. (…)
Jezus wlał w duszę moją moc i odwagę do czynu. Teraz rozumiem, że Pan jeżeli czego żąda od duszy, to daje jej możność wykonania i przez łaskę czyni ją zdolną do wykonania tego, czego od niej żąda. A więc chociażby to była dusza najnędzniejsza, może na rozkaz Pański podjąć się rzeczy, które przechodzą pojęcie jej, bo to jest znak, po którym można poznać, że Pan jest z duszą tą, jeżeli w niej okazuje się ta moc i siła Boża, która czyni duszę odważną i mężną. (…). Święta s. M. Faustyna Kowalska, Dzienniczek. Miłosierdzie w duszy mojej, pkt. 1088 - 1090.
Uczestnicy celebracji liturgicznej w Połoskach dn. 11 kwietnia o godz. 17.00 - będąc świadomi swych zaniedbań, niekiedy wynikających z lęku - poproszą Chrystusa o cud zdrowia dla siebie i swoich bliskich. Cudownie uzdrowieni zdobędą odwagę i moc do głoszenia z pełną ufnością Słowa Bożego w swoich rodzinach. Ponagleni przez Trójcę Świętą na nowo stworzą atmosferę rodzinną przepojoną miłością i szacunkiem do Boga i ludzi, sprzyjającą całemu osobistemu, religijnemu i społecznemu wychowaniu każdego z domowników. Rodzina stanie się wspólnotą ewangelizującą, w której wszyscy członkowie ewangelizują a także podlegają ewangelizacji. Dziadkowie, Babcie i Rodzice odważnie i z mocą Ducha Świętego podzielą się Ewangelią z Dziećmi i z Wnuczkami, ale i odbiorą tę Ewangelię wyrażoną głęboko młodym życiem. Rodzina stanie się głosicielką Ewangelii dla wielu rodzin oraz dla otoczenia, w którym żyje.
Ks. Leszek Walęciuk
[MSz]
Listopad 2018
