Do indywidualnych form życia konsekrowanego należy stan dziewic konsekrowanych, stan wdów oraz stan życia pustelniczego. Indywidualne powołania, to powołania wyłącznie diecezjalne, i tylko poziom diecezji jest kompetentny dla tych form. Wszelkie centralizacje przy tej indywidualnej formie wydają się być niewłaściwe, chyba że mające charakter pomocy udzielanej biskupom diecezjalnym: forma wskazań, wyjaśnień, propozycji i sugestii bez ciężaru normy prawnej.
Dziewice świeckie, które otrzymały konsekrację należą do stanu dziewic (ordo virginum) i tworzą w Kościele odrębną formę życia konsekrowanego, uznawaną również przez prawo kanoniczne (KPK 604 § 1). Podobnie jak w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, mają one do wyboru różne formy życia: mogą żyć osobno, w rodzinie, mogą się zrzeszać (KPK 604 § 2) lub żyć w duchowej symbiozie z jakąś rodziną zakonną, aby w ten sposób zapewnić sobie większą pomoc duchową.
Wspomniany w l Liście do Tymoteusza krąg wdów stanowi pierwotny przykład i niejako pierwszy zarys instytucji, która w następstwie późniejszej ewolucji przyjmie charakter tzw. ordo viduarum — stanu wdowieństwa.
Pustelnik to człowiek oddalony od świata, ale jednocześnie otwarty na potrzeby świata. Idea udania się na pustynię ma swoje korzenie w Biblii, gdzie pustynia ukazana jest jako miejsce spotkania z Bogiem. Duchowość pustelnicza sprowadza się do walki wewnętrznej w samotności.
Spotkanie Podkomisji KEP ds. IFŻK zakończy się dziś, 12 marca.
Fot. ks. KP/KS
DJ