Staropolskie „OSTATKI” to był czas nieokiełznanej radości. Zarówno na wsiach jak i po ulicach miasteczek, chodziły maszkary zapustne, snuły się korowody głośno hałasujących przebierańców.   Częstym widokiem był słomiany niedźwiedź prowadzony przez mężczyznę w przebraniu parobka. W takim orszaku podążał też diabeł, baba z dziadem, Cyganka i Żyd. Przebierańcy chodzili od domu do domu i odgrywali swoje komiczne role. Dziad obcałowywał i podstępnie mazał sadzami młode panny. W tym czasie baba kradła, Cyganka wróżyła a Żyd zbierał datki. Na koniec, przeważnie w gospodzie, za uzbierany grosz, urządzano wspólną zabawę ku uciesze wszystkich mieszkańców.

Ostatki rozpoczęte w tłusty czwartek, musiały się skończyć we wtorek o północy. Zwykle o tej porze wieszano nad kuchnią dokładnie wymytą patelnię. To oznaczało symboliczne rozstanie z tłustością na długie 40 dni. Gdy północ wybiła, cichła też nagle muzyka i zaprzestawano tańców. Na polskiej wsi, najweselej i najhuczniej obchodzono ostatni kusy wtorek. Nawet w biednych domach gotowano wtedy dużo jadła. Obficie kraszono go skwarkami, stawiano na stołach słoninę i sadło. U bogaczy pojawiały się  mięsiwa, kiełbasy, pączki i faworki. Tego dnia nawet pod strzechą nie brakowało smażonych na tłuszczu racuchów. Starano się przed Wielkim Postem najeść do syta. Starano się wytańczyć, wybawić, wyśmiać i wykrzyczeć!                                                                                                                                                                                                     

Tańczono więc do upadłego w domach prywatnych i w karczmach. Na ulice miasteczek wychodzili podchmieleni przebierańcy. Rozbawione towarzystwo płatało figle komu tylko się dało. Przebieranie i czernienie sobie twarzy sadzą, było w tym czasie niemal regułą. Po wsiach też biegały i zachodziły do domów grupki cudaków. Były wśród nich diabły, koza i turoń z korowodów kolędniczych. Często także bocian i żuraw – zwiastuny nierychłej jeszcze wiosny. Tak wędrując od domu do domu recytowano ucieszne wierszyki.                                         

W części artystycznej, którą poprowadziła Pani Magdalena Domańska, wystąpiły zaproszone zespoły śpiewacze z powiatu radzyńskiego i łukowskiego:

Zespół „ZŁOTY KŁOS” ( kierownik Pan Stanisław Domański )
Zespół „TRADYCJA” ( kierownik Pani Anastazja Niewęgłowska )
Zespół Wokalny Koła Regionalnego w Białej ( kierownik Pani Hanna Gołoś )
Zespół „MROCZKOWIACY” ( Pan Antoni Mroczkowski )
Zespół „JAGÓDKI” ( kierownik Pani Elżbieta Dymek )
Zespół „ŚWIDERZANKI” ( kierownik Pani Alina Pytlik )
 Zespół „OLSZEWIANKI” ( kierownik Pani Ewa Zalech )
 Zespół Śpiewaczy z Woli Chomejowej ( kierownik Pani Helena Młynarczyk )
 Zespół „ŚWIERŻANKI” ( kierownik Pani Alina Belniak )
Zespół „ZORZA” ( kierownik Pani Barbara Podgajna )
 Zespół „ALE BABY” ( kierownik Pani Krystyna Kędzierska )
 Zespół „PAPROCIE” ( kierownik Pani Bożena Górska )
 Zespół „MELODIA” ( kierownik Pani Władysława Skwara )
Zespól „SENIOR” ( kierownik Pani Teresa Niewęgłowska )

Na złotej liście darczyńców wydarzenia OSTATKI ze „ZŁOTYM KŁOSEM” zapisali się:

Pan Andrzej Końka
Pani Krystyna Izdebska
Pan Roman Bogusz
Pan Sebastian Skwara
Pan Grzegorz Kowalczyk
Pan Stanisław Durka
Pan Szczepan Niebrzegowski
Pani Bożena Krawczyk
Pani Eulalia Mikołajuk
Pani Izabela Smogorzewska
Pan Sławomir Bartochowski
Pan Bogdan Maliszewski
Pani Małgorzata Skwara
Pani Jolanta Palica

Wspólna biesiada i zabawa trwała do późnych godzin wieczornych. Chociaż ostatkowa impreza była pierwszym wydarzeniem zorganizowanym przez Zespół „ZŁOTY KŁOS”, przyznać należy, że był to udany debiut.
[ja]