Gdy miał dwadzieścia dwa lata ciężko zachorował na chorobę skóry bardzo podobną do trądu. Złożył wtedy ślub, że jeśli odzyska zdrowie, to resztę swojego życia poświęci na służbę Panu Bogu i bliźnim. Gdy cudem ozdrowiał, rozdał swój majątek ubogim i udał się w 1585 roku na studia teologiczne do Neapolu. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1587 roku. Wstąpił do konfraterni kapłanów Białe Szaty Sprawiedliwości (Bianchi della Giustizia), które sprawowało opiekę nad więźniami i galernikami, przygotowując ich do dobrej śmierci.
Wraz z genueńczykiem, ks. Janem Augustynem Adorno, założył zgromadzenie Kleryków Regularnych Mniejszych (Clerici Regulares Minores, CRM lub CCRRMM) dla posługi chorym i więźniom, łączącym aktywne życie duszpasterskie i ścisłą dyscyplinę, zachęcając do życia kontemplacyjnego. Ks. Adorno napisał list do Ascania Caracciolo, ale chodziło mu o dalekiego krewnego ks. Ascania. Ten odebrał to jako znak od Pana Boga. Wszyscy trzej przyjaciele udali się do pustelni w Camaldoli, by na modlitwie prosić o światło Ducha Świętego i opracować regułę. Postanowiono do ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa dołączyć ślub czwarty - nie przyjmowania żadnych godności kościelnych.

Gdy zebrali dwunastu chętnych, udali się do Rzymu, aby prosić papieża Sykstusa V o zatwierdzenie reguły, co miało miejsce 1 czerwca 1588 roku. W następnym roku, dnia 9 kwietnia, Caracciolo złożył śluby wieczyste i przyjął imię Franciszka, na cześć św. Franciszka z Asyżu.

Zgromadzenie miało siedzibę na przedmieściach Neapolu, a św. Franciszek i ks. Adorno wyjechali zgodnie z życzeniem papieża do Hiszpanii, aby tam założyć nowe domy, na co początkowo dwór hiszpański nie wyraził zgody, więc zakonnicy wrócili do Neapolu. Tam otrzymali klasztor p.w. Najświętszej Maryi Większej, którego były przełożony Fabrycy Caracciolo wstąpił również do Kleryków Regularnych Mniejszych. Większość zakonników prowadziła misje, niektórzy zajmowali się chorymi i więźniami, a dla pragnących odosobnienia stworzono eremy.

Jednym z najważniejszych obowiązków zakonników była nieustanna, wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu. Praktykowali liczne umartwienia i często pościli.

Św. Franciszek ponownie poważnie zachorował, a gdy po długiej chorobie powracał do zdrowia, ks. Adorno zmarł nagle w wieku czterdziestu lat. Wbrew swojej woli został wybrany generałem zakonu 9 marca 1593 roku, nadal wykonując najbardziej służebne zadania w domu w Neapolu. Ponownie wyruszył w podróż do Hiszpanii w 1595 i 1598 roku, tym razem udało mu się uzyskać zgodę na założenie domów zgromadzenia. Wkrótce kanonicy posiadali domy Madrycie, Valladolid i Alcali.

W drodze do Sanktuarium w Loreto, jego stan nagle się pogorszył na tyle, że musiał zatrzymać się w Agnone. Zdążył podyktować list do współbraci, wzywając ich do wiernego zachowania reguły. Godzinę przed wschodem słońca zakrzyknął "Do nieba!" i zmarł w spokoju, w wigilię Bożego Ciała, 4 czerwca 1608 roku.
 Został pochowany w kościele Santa Maria Maggiore w Neapolu. W roku 1840 św. Franciszek Caracciolo został ogłoszony drugim obok św. Januarego patronem Neapolu. W 1844 roku jego relikwie przeniesiono do kościoła p.w. Matki Bożej z Montevergine, ponieważ ten kościół udało się odzyskać Klerykom Regularnym z dwóch jakie posiadali w Rzymie, a które zostały im zabrane w czasie rewolucji francuskiej. Część relikwii znajduje się również w kościele p.w. św. Wawrzyńca

Papież Klemens XIV beatyfikował św. Franciszka 4 czerwca 1769 roku, a papież Pius VII kanonizował go 24 maja 1807 roku.

Patron:  Neapolu (od 1838), włoskich kucharzy (od 1996), trędowatych i chromych.
Ikonografia: Przedstawiany w habicie, często w czasie adoracji. Jego atrybutem jest: lilia, księga, monstrancja, strzały.

Modlitwa: Boże, który przyozdobiłeś św. Franciszka, założyciela nowego zakonu, gorliwością w modlitwie i zamiłowaniem do pokuty, spraw, aby Twoi słudzy potrafili go naśladować i dzięki nieustannej modlitwie i umartwianiu ciała mogli zasłużyć na niebiańską chwałę. Amen.

Źródło:

martyrologium.blogspot.com
www.brewiarz.pl
www.opactwo.pl

MC [ja]