W 1115 r., podczas burzy, omal nie zginął od pioruna - dopiero po godzinie odzyskał przytomność. Wydarzenie to spowodowało diametralną zmianę w Norbercie. Porzucił życie dworskie i wstąpił do benedyktynów podejmując pokutę. Powierzył się kierownictwu duchowemu przeora Siegburga, Cono. Z wdzięczności ufundował benedyktynom klasztor Furstenberg, oddając na jego rzecz część swoich posiadłości.
Święceń kapłańskich udzielił mu biskup Kolonii. Mszę prymicyjną odprawił w Xanten a kazanie poświęcił przejściowemu charakterowi dóbr i przyjemności ziemskich oraz obowiązkom człowieka względem Boga. Bezkompromisowością naraził się paru młodym klerykom, którzy posunęli się do oplucia Norberta, a ten ze spokojem zniósł zniewagę. Na synodzie w Fritzlar został przez zakonników w Xanteen, oburzonych ascetyzmem wskazań Norberta, oskarżony o nowatorstwo, w rezultacie czego zrezygnował z wszelkich stanowisk, pozbył się reszty posiadłości i całą własność rozdał ubogim pozostawiając sobie tylko rzeczy niezbędne dla celebracji Mszy świętej.
Boso, po drodze żebrząc o chleb, dotarł do St. Giles w Langwedocji, gdzie spotkał się z papieżem Gelazym. Gelazy dozwolił Norbertowi na głoszenie kazań w dowolnym miejscu, gdzie skierować go miała Opatrzność. Zaczął pracować jako wędrowny kaznodzieja.
Po śmierci Gelazego Norbert spotkał się w 1119 r. z jego następcą, Kalikstem II, na synodzie w Rheims. Papież i biskup Laon, Bartłomiej, poprosili Norberta o założenie nowego zgromadzenia zakonnego w diecezji Laon, by jego nauki znalazły następców. Norbert wybrał bezludną dolinę, w kształcie krzyża, w lasach Coucy, nazywającą się Premontre. Tam zgromadził pierwszych uczniów i powołał zakon Kanoników Regularnych Ścisłej Obserwy (premonstratensów - norbertanów). Początkowo zakonnicy żyli w szałasach z drewna i gliny, otaczających kaplicę św. Jana Chrzciciela, według reguły św. Augustyna. Szybko jednak wznieśli kościół i klasztor. W Kolonii, w poszukiwaniu relikwii dla swego zgromadzenia, Norbert otrzymać miał w wizji znaki, gdzie szczątki św. Urszuli i św. Gedeona miały się znajdować.
Wkrótce w Westfalii, w zamkach przekazanych przez miejscowego księcia, powstał drugi dom zakonny. W Szampanii natomiast założył pierwszy w historii zakon tercjarski (trzeci zakon norbertanów), składający się także z osób świeckich. Na podobieństwo klasztoru w Premontre powstał też klasztor żeński.
Na prośbę biskupa Cambrai udał się następnie do dzisiejszej Belgii (Antwerpia), gdzie rozprzestrzeniała się herezja Tanchelina (tzw. sakramentarianie), nakazująca m. in., profanowanie Najświętszego Sakramentu. Udało mu się powstrzymać szerzenie się błędnych nauk na tyle, że odzyskano skradzione i sprofanowane naczynia liturgiczne, jak również - w stanie nienaruszonym - sprofanowane Hostie. Do Norberta zaś przylgnęło zaszczytne miano Apostoła Antwerpii. Do dziś pokonanie herezji jest wspominane i czczone w Mechelin.
Szybko powstawały nowe domy zakonne (m.in. w Laon, Liege, Antwerpii, Varlar, etc.) W 1126 r. papież Honoriusz II wydał bullę założycielską nowego zakonu (norbertanów), zatwierdzając w ten sposób powstałe dzieła.
Zaangażował się po stronie papieża Innocentego II w jego zmaganiach z anty-papieżem Anakletem (Pietro di Leoni). Mimo słabnącego zdrowia udał się z Lotarem III w 1133 r. do Rzymu, gdzie król został koronowany przez Innocentego II na cesarza. Po powrocie służył cesarzowi radą jako kanclerz Rzeszy, ale na początku 1134 r. poczuł się na tyle źle, że zawieziono go do Magdeburga. Zmarł po Pięćdziesiątnicy.
Pochowano go w klasztorze norbertanów w Magdeburgu. W 1627 relikwie świętego przeniesiono z Magdeburga, ówcześnie w rękach protestantów, do klasztoru w Strahovie, przedmieścia Pragi. Tam Norbert został obwołany patronem i protektorem Bohemii.
Kanonizowany został w 1582 r. przez Grzegorza XIII, a jego kult na cały kościół rozszerzył Klemens X.
Norbertanki założyły w Polsce pierwszy klasztor na Zwierzyńcu w Krakowie w 1162 roku. W 1193 Celestyn III przejął nowo zorganizowany klasztor norbertanek w Strzelnie pw. Najświętszej Marii Panny, pod opiekę Stolicy Apostolskiej.
Jest patronem Pragi, zakonu norbertanów, sióstr norbertynek oraz wszystkich wspólnot jego imienia. Zakon norbertanów wydał kilku świętych i błogosławionych, w tym Polkę, bł. Bronisławę oraz Sługa Boża s. Emilia Podoska.
W ikonografii ukazywany jest św. Norbert w stroju biskupim, w mitrze, z krzyżem w dłoni. Jego atrybutami m. in. są: anioł z mitrą, diabeł u stóp, gałązka palmy, kielich, model kościoła, monstrancja.
Modlitwa: Boże, Ty sprawiłeś, ze święty Norbert, biskup, odznaczał się w służbie Kościoła duchem modlitwy i pasterską gorliwością, daj, aby lud Twój, za jego wstawiennictwem cieszył się pasterzami według Serca Twojego Syna, a naszego Pana Jezusa Chrystusa. Amen
Źródło:
www.swzygmunt.knc.pl
www.brewiarz.pl
www.norbertanki.w.krakow.pl
MC [ja]
Kwiecień 2024
