moja droga krzyżowa /2022/

I. Pan Jezus na śmierć skazany

Wystarczył jeden wiosenny słoneczny dzień aby skazany został niewinny człowiek, który miał przynieść światu Dobrą Nowinę; lecz świat przyjął Go nierozumnie i pysznie; wolał wpatrywać się w lustro własnych małości, sadzić ziemniaki kapustę; i nade wszystko wątpić
w możliwość pełnej, radykalnej i owocnej przemiany.

każdy dzień przypomina nam o ofierze
jaką złożyłeś na ołtarzu pamięci
pozostają wiara nadzieja miłość
ważniejsze niż całopalenia i mądrość narodów

II. Jezus bierze krzyż na ramiona

Niewiarygodny ciężar wziąłeś na ramiona, kto by mógł go wytrzymać; każdy z nas omdlewa w codziennej udręce, nie potrafi skupić się na modlitwie, nie chce przebaczyć choćby raz, nie potrafi patrzeć w twarz obcego z czułością, nie wie co to dobroć; a Ty podniosłeś wszystkie nasze winy, wziąłeś je na swoje słabe ciało i ruszyłeś w drogę.

ten człowiek stał się Bogiem
ten człowiek przyszedł aby służyć
ten człowiek nie skarżył się gdy doświadczał zła
oto człowiek który jest  

III. Jezus pod krzyżem upada

Nagle ramiona Twoje stały się zbyt słabe, uginają się - upadasz pod ciężarem krzyża. Krzyża trosk, wątpliwości i grzechów. Twoja twarz krwawi. Twoja twarz dotyka ziemi. Staje się ikoną dobra. Niebo jest przecież daleko. Jest krwawą czerwienią. Karmazynem, czernią i fioletem. Migotliwym, nieuchwytnym królestwem, do którego zmierzamy.
 
krzyż rośnie powiększa się
wrasta w ramiona ciało szarzeje
rozrywa się na kawałki pęka
nie uniesie ciężaru ludzkich niepewności

IV. Jezus spotyka swoją Matkę

Teraz jest właściwy czas na Spotkanie. Matka jest blisko. Czuwa drżąca, niespokojna, zapłakana, boleściwa, niewyspana. Pochyla się nad Synem. Błogosławi Go spojrzeniem. Przyklęka na tej samej ziemi, na którą padają ciężkie krople Bożej krwi. Ta ziemia kiedyś wyda plon szczęścia i radości. Ale teraz nosi brzemię nieszczęścia wielu matek.
To one w sercach noszą wszystkie tajemnice.

kobieta opłakuje Syna
który stał się ofiarą kobieta
w ciszy modli się chciałaby dotykiem
ocalić niewinnego wziąć Go na ramiona przytulić

V. Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Jezusowi

Wreszcie spotkano człowieka, który może pomóc Jezusowi. Nie wiedział, że będzie w tym miejscu, we właściwym czasie. Los tak sprawił. Szymon został wybrany. I zmuszony, by iść drogą Męki. Stał się chwilowym powiernikiem Jezusa. Pomaga dźwigać ciężar bez granic. Wykazuje się odwagą i człowieczeństwem. Dał wszystko, co miał, choć nie był żołnierzem, artystą, politykiem.

zwykły człowiek z tłumu wszedł
na drogę przeznaczenia aby
pomóc ocalić pamięć od zapomnienia aby
wyjaśnić do końca tajemnicę bólu i cierpienia

VI. Weronika ociera twarz Jezusowi

Weronika. Imię rzadkie, niezwykłe. Tak jak ty, jedyna, która chciała, aby twarz Jezusa została utrwalona w pejzażu męki. To prawdziwy wizerunek. Ikona nadchodzącego zwycięstwa. Białe lniane płótno nasączyło się ciemną krwią. Czas zatrzymał się, napełnił właściwym
rysem wieczności, która jest wizerunkiem tego, co nas czeka. Weronika zrozumiała ten czas.

kobieta z tłumu była blisko Jezusa
otarła mu twarz współczuła
podarowała chwile wytchnienia
ocaliła obraz męczeństwa wspaniałego

VII. Jezus po raz drugi upada

To musiało się powtórzyć. Po raz drugi. Owoce złych drzew spadają pod Twoje stopy.
Ale Ty klęczysz. Rozpacz wygina ciało Jezusa. Ból niewytłumaczalny przeszywa Je, jak błyskawica. Zło jest ciężarem nie do opanowania. A droga ku prawdzie kamienista. Bose stopy nie pozwalają ustać, nie pozwalają iść. Trzeba się podnieść i oczami objąć cały świat.

ciało słabnie jest gorąco duszno
pod stopami piach kurz kamienie
świat staje się więzieniem
ciszy rozpaczy i smutku
 
VIII. Jezus spotyka płaczące niewiasty

Córki jerozolimskie przychodzą. Dlaczego właśnie one. Mają przecież tyle obowiązków. Płaczą, rozpaczają, utraciły nadzieję. Przyprowadziła je tutaj wiara. Wiara w cud i w ludzi. Którzy wreszcie się przebudzą. Wtedy ucichną kłótnie, przestana szerzyć się kłamliwe plotki, zakończą się wojny. Są niepocieszone. Wpatrują się w poranioną twarz Jezusa.

kobiety z domów ulic świątyń
placów targowych przyszły
zostawiają na chwilę świat
on poczeka bo to one przynoszą wszędzie nadzieję

IX. Jezus upada pod krzyżem po raz trzeci

Niewytłumaczalny jest trzeci upadek. Jak wojna, która nie może się zakończyć. Jak grzech pychy, kłamstwa, lenistwa. Nieustannej niedoskonałości. Po raz trzeci Jezus upada
i nie podnosi się od razu. To przecież niemożliwe. Wymaga siły i uporu. Jezus unosi krzyż. Potem własne ciało jeszcze słabsze, niż na początku drogi. Czas podążać drogą proroków…

upadek trzeci najbardziej dotkliwy
droga nie kończy się pnie się pod górę
proch i pył osiada na słabnącym ciele
na szczyt wznosi się ofiarowany Baranek
 
X. Jezus z szat obnażony

Jezus został odarty z godności, którą symbolizowały szaty. Nagość, bezbronność, samotność.
To trzy cechy człowieka opuszczonego przez ludzi. Nikt Go już nie broni. Nie przekracza
dla Niego granic, nie żywi, nie poi, nie dostarcza ubrań. Nie daje nadziei. Nie podnosi
z upadku. Nie uzbraja w miłość. Nie krzepi czytaniem księgi wiary.

pozostał w nagości poemacie czystości
która jest ocaleniem
pewnością powrotu
do rajskiego obrazu stworzenia

XI. Jezus do krzyża przybity

Wreszcie spełnia się obietnica kary. Żołnierze wielkiej armii przybijają słabego człowieka
do drzewa krzyża. Chwała będzie każdej Twojej ranie, która została uczyniona. Chwała cierpieniu, bólowi i poniżeniu. Wieczna chwała, która nie ustanie. Tak samo, jak pamięć symboliki krzyża. To on stanie się elementarzem i ołtarzem odkupienia win.

gwoździe przytwierdzają
okrwawione ludzkie ciało
do drewnianego konfesjonału krzyża
trwa spowiedź z grzechów świata
 
XII. Jezus na krzyżu umiera

Tajemnica krzyża wypełnia się. Krew już nie płynie. Cichnie tłum ludzi. Na kolanach modlą się zdrajcy, mordercy i kłamcy. Świat pada na kolana. Zamiera. Zasłona nieba rozrywa się.
Nagła i niespodziewana burza niszczy pozorny spokój. Wszystko się wydarzyło tak, jak opisały księgi proroków. Nic mniej i nic więcej. Tak było trzeba. Tak miało być.

na krzyżu zawisło ciało
serce ucichło ręce zwisły
razem z głową, nikt nic nie mówi
słychać płacz a może to dalekie wystrzały armat
 
XIII. Ciało Jezusa z krzyża zdjęte

I tak ciało stało się relikwią. Zdjęto je z krzyża życia i złożono do grobu. Tradycji stało się zadość. Znów wypełniają się proroctwa. Ten grób to zwykła grota skalna. W niej  ułożone zwykłe ludzkie ciało, przykryte zwykłą, prostą lnianą tkaniną. Biel, wszędzie biel. I cisza. Cisza kamieni, cisza przestrzeni. Jak długo będzie nieustanne milczenie nieba?

w okruchach cierpienia
poranione ciało zdjęto z krzyża
skąpane w krwi połamane zniszczone
odpocznie w cieniu grobu

XIV. Ciało Jezusa złożono do grobu

Ostatni akt dramatu. Ciało złożono do grobu. Namaszczone złorzeczeniami, oplute
i pohańbione. Ciało, które było sakramentem wiecznego życia. Teraz w grobie spoczywa świętość owinięta całunem tkanym z lnu, cierpliwości i miłości. Będzie dojrzewać cielesna powłoka. A nowe życie już kiełkuje, rodzi się plon, nadzieja odradza się…

silne ręce mężczyzn składają
święte ciało do grobu, dzień staje się świąteczny
choć płaczą niewiasty, wiosenne słońce
otwiera niebo drzewa rodzą owoce ziemia obrodzi zbożem

Arkadiusz Stosur