Kapłani, którzy odeszli do Pana w ostatnim roku

W ostatnim roku odeszło do Pana 13 kapłanów związanych z diecezją siedlecką. Są to śp: ks. Maciej Głasek (1958-2024), ks. Marian Motyka CSMA (1949-2024), ks. prał. Aleksander Kucharczuk (1928-2024), ks. Henryk Szulborski (1937-2024), ks. kan. Jan Madej (1949-2024), ks. Andrzej Tomczak (1953-2024), ks. Jan Franciszek Kapłan (1944-2024), ks. Stefan Ciechomski MIC (1931-2024), ks. kan. Tadeusz Wasiluk (1947-2024), ks. kan. Jerzy Edward Janowski (1952-2024), ks. kan. dr Jerzy Samulak (1934-2024), ks. kan. dr Mirosław Semeniuk (1966-2024), ks. Grzegorz Krasuski (1970-2024).

Ks. Maciej Głasek (1958-2024)

Urodził się 24 lutego 1958 r. w Stoczku Łukowskim. Jego rodzice, Stefan i Irena z d. Bachanek, małżonkowie Głasek mieszkali w Wilczyskach, prowadząc gospodarstwo rolne. W kościele parafialnym w Wilczyskach został ochrzczony, przystąpił do pierwszej komunii św. i przyjął sakrament bierzmowania. Jako uczeń Szkoły Podstawowej w Wilczyskach był ministrantem i lektorem w parafii.

Naukę w zakresie szkoły średniej kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym im. Joachima Lelewela w Żelechowie i tam uzyskał świadectwo maturalne w 1977 r. „Pragnąc zostać kapłanem i pracować na chwałę Bożą” złożył podanie z prośbą o przyjęcie do Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. Jego ówczesny proboszcz ks. kan. Bronisław Gromek, w opinii o kandydacie napisał: „jest młodzieńcem praktykującym, wyróżnia się z młodzieży tutejszej dobrocią, skromnością i roztropnością”. Został przyjęty do grona alumnów seminarium, ale już po dwóch miesiącach został powołany do odbycia dwuletniej zasadniczej służby wojskowej w jednostce kleryckiej w Brzegu nad Odrą. Jako kleryk i żołnierz uczył się indywidualnie z wybranych przedmiotów seminaryjnych i zdał cztery egzaminy przed profesorami Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu oraz jedenaście egzaminów w Wyższym Seminarium Duchownym w Siedlcach.

Po wojsku powrócił w 1979 r. do seminarium duchownego i kontynuował przez pięć lat studia filozoficzno-teologiczne oraz formację duchową do kapłaństwa. Świecenia kapłańskie przyjął 23 czerwca 1984 r. w katedrze siedleckiej z rąk bpa Jana Mazura.

Jako wikariusz pracował i posługiwał duszpastersko w parafiach: Hańsk (1984-1986) i Kosów Lacki (1986-1991).

Z dniem 10 września 1991 r. został mianowany proboszczem parafii Uhrusk w dekanacie włodawskim. Pełen energii i zapału podjął posługę kapłańską w parafii w zakresie duszpasterskim i administracyjno-gospodarczym. Jego zasługi duszpasterskie i gospodarcze dostrzegali parafianie i pisali o tym do biskupa siedleckiego, kiedy w 2000 r. odchodził z parafii Uhrusk, aby objąć z dniem 10 sierpnia 2000 r. kolejną placówkę duszpasterską – probostwo parafii Krzymosze. Będąc proboszczem w Uhrusku podjął studia specjalistyczne na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie i w 2000 r. uzyskał tytuł magistra teologii, po napisaniu i obronieniu pracy dyplomowej.
Na kolejne probostwo parafii Urszulin został mianowany z dniem 21 listopada 2007 r. Z dnem 18 października 2012 r. został mianowany proboszczem parafii Wólka Dobryńska.

Jako proboszcz i duszpasterz dbał o sprawy gospodarcze w parafiach, a szczególnie podtrzymywał dotychczasowe i wprowadzał nowe formy pobożności wiernych w parafii. Wprowadził zwyczaj odmawiania całego pacierza przez wiernych przed każda niedzielną Mszą św.

Pomagał osobiście i włączał parafin do wspieranie materialnego i duchowego wiernych w parafiach za wschodnią granicą na terenie Ukrainy, Białorusi i Litwy. Wielokrotnie zapraszał kapłanów pracujących na Kresach Wschodnich do parafii gdzie posługiwał, aby ukazywali warunki swojej posługi duszpasterskiej, a wierni mieli okazję do wsparcia materialnego Kościoła na Wschodzie.

Z dniem 1 lipca 2022 r. został mianowany proboszczem parafii Wola Zadybska w dekanacie żelechowskim. Pojawiły się słabości zdrowotne i rozwijały się choroby, może zaniedbane w leczeniu przez ks. Macieja. Cukrzyca, sprawy sercowe i nadciśnienie były powodem, że w adwencie ubiegłego roku znalazł się w szpitalu w Garwolinie. Na własną prośbę wyszedł ze szpitala, aby być w parafii na Święta Bożego Narodzenia. Ponownie wrócił do szpitala, doznał udaru i 6 stycznia 2024 r. zmarł w szpitalu w Garwolinie.

W 2016 r. prezydent RP Andrzej Duda, nadał ks. Maciejowi stopień oficerski podporucznika rezerwy Wojska Polskiego, jako uznanie dla żyjących kapłanów za odbytą służbę wojskową w czasach PRL-u. W pamięci alumnów seminarium duchownego pozostał jako dobrodziej, który od pierwszego roku po święceniach kapłańskich, corocznie w okresie karnawału, przywoził klerykom pączki, najczęściej przygotowane przez kobiety, z parafii w których pracował.
Przeżył prawie 66 lat w tym 39 lat w kapłaństwie.

Raquiescat in pace.

Śp. Ks. Marian Motyka CSMA

Urodził się 18 sierpnia 1949 r. w Binczarowej k. Nowego Sącza. Tam też ukończył szkołę podstawową. Dalsze wykształcenie zdobywał w prowadzonym przez Zgromadzenie Niższym Seminarium Duchownym w Miejscu Piastowym. Egzamin maturalny zdał w krośnieńskim Liceum Ogólnokształcącym. Po odbyciu nowicjatu pierwszą profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1968 roku. Wieczystymi ślubami związał się ze Zgromadzeniem Świętego Michała Archanioła 15 sierpnia 1971 roku.
W ramach przygotowania do kapłaństwa studia filozoficzno-teologiczne odbył w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął 18 czerwca 1977 roku z rąk bp. Albina Małysiaka CM. Po święceniach posługiwał w parafii św. Andrzeja Boboli w Strudze (1977-1979). Katechezę prowadził w punktach katechetycznych w Słupnie i Sierakowie.

Po dwóch latach posługi duszpastersko-katechetycznej wyjechał do Brukseli na kurs języka francuskiego i przygotowanie do pracy w Afryce (1979-1980). Na misje do Zairu wyjechał 04 lipca 1980 roku. Pracował w stacji misyjnej w Yumbi do 30 marca 1991 roku. Po powrocie z misji był przełożonym domu zakonnego w Markach (1991-1994), katechetą i duszpasterzem w Pewli Małej (1994-1996) i Stalowej Woli (1997-1999), administratorem Domu Studenta w Lublinie (1999-2003), administratorem domu rekolekcyjnego w Górkach (2003-2004), proboszczem w Krynicy Morskiej – Piaskach (2004-2014), duszpasterzem w Stalowej Woli (2014-2016). Od 20 sierpnia 2016 roku do śmierci przebywał w domu zakonnym w Górkach. Na miarę możliwości fizycznych pomagał w duszpasterstwie w sanktuarium i parafii. Przez ostatnie kilkanaście lat zmagał się z chorobą nowotworową i innymi schorzeniami, które ostatecznie doprowadziły do śmierci.

Ks. prałat Aleksander Kucharczuk (1928-2024)

Urodził się 15 października 1928 r. w miejscowości Czuchleby w parafii Górki k. Łosic. Jego rodzice Jan i Marianna z d. Taras byli rolnikami. Rodzina była wielodzietna posiadająca korzenie unickie. Naukę w zakresie podstawowym rozpoczął w 1935 r. w Szkole Powszechnej w Czuchlebach, a ukończył w Górkach w 1941 r. podczas okupacji niemieckiej. W Górkach rozpoczął dalszą naukę gimnazjalną, a kontynuował ją w Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Siedlcach. Chcąc uzyskać świadectwo maturalne wstąpił w 1946 r. do Prywatnego Męskiego Liceum Ogólnokształcącego Biskupa Podlaskiego w Siedlcach (tzw. Biskupiak), gdzie w 1948 r. zdał maturę.

Tego roku złożył podanie o przyjęcie do Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach, motywując swój wybór „chęcią poświęcenia się służbie Bożej”. Odbył sześcioletnie studia filozoficzno-teologiczne i 23 maja 1954 r. przyjął święcenia kapłańskie w katedrze siedleckiej, z rąk bpa Mariana Jankowskiego, sufragana podlaskiego.
Jako wikariusz posługiwał w następujących parafiach:
Parysów – od 4.08.1954 r. (w tym czasie delegowany do Maciejowic jako wikariusz ekonom w miesiącach luty-lipiec 1955 r.).
Maciejowice – od 1.08.1955r., tutaj parafianie Maciejowic zwracali się z prośbą do biskupa, aby nie zabierał wikariusza (ks. A. Kucharczuka ), „który był gorliwym katechetą, przygarnął dzieci i młodzież do kościoła, grał z nimi w piłkę, zorganizował chór, był bardzo lubiany przez parafian, którzy widzieli w nim wielkie zdolności duszpasterskie jakimi Bóg go obdarzył”.
Trzebieszów – od 1.08.1957 r.
Węgrów – od 17.12.1958 r., jako kapelan szpitala powiatowego (na Klimowiźnie) do 15.10.1960 r. Tutaj dyrekcja szpitala wymówiła mu umowę o pacę za to, że pozwalał przychodzić do kaplicy także wiernym z pobliskiej okolicy, a nie tylko chorym i personelowi (jak uzasadniał dyrektor i przewodniczący Powiatowej Rady Narodowej w Węgrowie).
Pawłowice – od 22.10.1960 r., jako wikariusz z zamieszkaniem w Wargocinie, gdzie wybudował dwa budynki gospodarcze.
Na samodzielnych placówkach duszpasterskich posługiwał w następujących parafiach:
Rusków – od 27.08.1966 r., jako administrator parafii.
Samogoszcz – od 15.05.1971 r., jako administrator parafii, w której wybudowano murowaną plebanię i budynek gospodarczy. W 1979 r. wybrany został przez kapłanów dekanatu na wicedziekana dek. łaskarzewskiego i zatwierdzony przez biskupa na okres 5 lat. W dekanacie łaskarzewskim był referentem dekanalnym ds. liturgicznych (od 1971 r.), ds. duszpasterstwa młodzieży żeńskiej (od 1974 r.), ds. trzeźwości (od 1984 r.).
Sobienie Jeziory – od 3.06.1989 r. do przejścia na emeryturę dnia 29.07.2002 r. W parafii pośród różnych prac remontowo-gospodarczych dokonano rekonstrukcji wieży kościelnej. Ze względu na stan zdrowia prosił o zwolnienie z urzędu proboszcza i przeniesienie na emeryturę (choroba serca-zawał, następstwa wypadku samochodowego w 1987 r. i kłopoty ze sprawnym poruszaniem się).

Jako emeryt zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Siedlcach. Wybrany został w 2002 r. na członka komisji ds. Funduszu Pomocy Kapłańskiej na 3 lata. Był także członkiem Rady Kapłańskiej z wyboru w latach 2002-2007.

Biskup Jan Mazur doceniając jego dotychczasową gorliwość duszpasterską, mianował go 6 sierpnia 1995 r., kanonikiem honorowym Kapituły Kolegiackiej Janowskiej. Na prośbę biskupa siedleckiego Kazimierza Gurdy, papież Franciszek, 28 października 2019 r. mianował ks. Aleksandra, Kapelanem Honorowym Jego Świątobliwości (prałat).
Jubileusze kapłańskie – złoty i diamentowy, przeżywał w gronie żyjących swoich kolegów z roku święceń i w rodzinnej parafii Górki.
Zmarł 4 lutego 2024 r. w szpitalu wojewódzkim w Siedlcach. Przeżył pełne 95 lat, a zmarł w 70 roku kapłaństwa. Był aktualnie, najstarszy wiekiem i święceniami, kapłanem diecezji siedleckiej.

Z racji na swój wiek i korzenie unickie, był ceniony przez kapłanów, jako „gawędziarz” o życiu unitów na Podlasiu, świadek wielu wydarzeń historycznych z dziejów diecezji, źródło informacji o kapłanach z minionych lat. Należał do grupy kapłanów, założycieli Stowarzyszenia Pamięci Unitów Podlaskich „Martyrium” i wielokrotnie brał udział w spotkaniach i dyskusjach poświęconych pamięci Unitów Podlaskich.

Ks. Henryk Szulborski (1937-2024)

Urodził się 1 czerwca 1937 r. w miejscowości Długie Kamieńskie w parafii Ceranów.
Henryk był najmłodszym z pięciorga dzieci Franciszka i Bronisławy z d. Uszyńska, rolników. Już w domu wzrastał w atmosferze religijnej i patriotycznej, choć rodzina była szykanowana za to, że jego brat w czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem Armii Krajowej.
Naukę w szkole podstawowej ukończył w 1951 r. Dalej kontynuował edukację w Liceum Ogólnokształcącym w Sokołowie Podl. i tam uzyskał świadectwo maturalne w 1955 r.
Po maturze wstąpił do seminarium duchownego w Siedlcach, tam odbył formację intelektualną i duchową, był na rocznym urlopie zdrowotnym, a święcenia kapłańskie przyjął 16 czerwca 1962 r. w katedrze siedleckie przez posługę bpa Ignacego Świrskiego.

Pierwszą placówką duszpasterską była parafia Skrzeszew, gdzie w latach 1962-1963 posługiwał jako wikariusz. Otrzymał pozwolenie na studia stacjonarne w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie na kierunku katechetycznym. Zainteresowania katechetyczne chciał pogłębiać i rozwijać, na studiach zagranicznych. W 1966 r. otrzymał pozwolenie biskupa i po załatwieniu formalności paszportowych, wyjechał do Francji i tam rozpoczął studia w Instytucie Katechetycznym w Paryżu. Studia ukończył z dyplomem (licencjat) w 1970 r. Powrócił do Polski i przez rok był wikariuszem w parafiach: Kamionna i Huszlew.

Ponownie, w 1971 r. wyjechał do Francji i zaczął pracować w diecezji Nanterre. W tej diecezji posługiwał przez 9 lat jaklo duszpasterz młodzieży w dwóch szkołach licealnych. Jednocześnie doskonalił kwalifikacje i znajomość języka francuskiego na Sorbonie i otrzymał dyplom z filozofii moralnej i politycznej. Francuskie Ministerstwo Szkolnictwa udzieliło mu prawa nauczania filozofii i literatury w szkolnictwie francuskim. Wykładał także katechetykę w Seminarium Polskim w Paryżu.
W 1980 roku przeniósł się do Diecezji Orleans, i tam także był duszpasterzem młodzieży licealnej, a także prowadził duszpasterstwo dla Polaków mieszkających w diecezji. Od 1987 roku posługiwał kilka lat w diecezji Sevres i następnie w diecezji Neuilly, a także był proboszczem parafii i dziekanem dekanatu Paryż w ramach duszpasterstwa polonijnego we Francji.

Powrócił do Polski w latach emertytalnych i zamieszkał prywatnie w Warszawie, utrzymując kontakt z diecezją siedlecką. Ostatnio stan zdrowia się pogarszał i często bywał na leczeniu szpitalnym.
Zmarł 1 marca 2024 r. w Warszawie. Przeżył prawie 87 lat w tym 62 lata w kapłaństwie.

Ks. Kanonik Jan Madej (1949-2024)

Urodził się 12 listopada 1949 r. w miejscowości Sokola w parafii Okrzeja i w tym kościele parafialnym otrzymał sakrament chrztu i bierzmowania. Jego rodzicami byli Stanisław i Anna z d. Białach, małżonkowie Madej.
Do Szkoły Podstawowej uczęszczał we wsi Jagodne, a naukę w zakresie szkoły średniej kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym w Sobolewie, uzyskując w 1969 r. świadectwo maturalne.

Wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie i po odbyciu studiów filozoficzno-teologicznych, przyjął święcenia kapłańskie 5 czerwca 1975 r. w katedrze lubelskiej, przez posługę biskupa Bolesława Pylaka. Choć studia seminaryjne ukończył w Lublinie, prosił biskupa lubelskiego o pozwolenie na przejście do pracy w diecezji siedleckiej. Zgodę wyraził także bp Jan Mazur biskup siedlecki.
Od 1 sierpnia 1975 r. podjął posługę kapłańską w diecezji siedleckiej, jako wikariusz w parafii Serokomla. Będąc wikariuszem podjął dalsze studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Na Wydziale Teologicznym, uzyskał w 1977 r. tytuł magistra teologii. Od 1978 r. kontynuował studia doktoranckie na KUL i w 1979 r. uzyskał dyplom licencjacki z teologii pastoralnej.
Na kolejny wikariat w parafii Ostrów Lubelski mianowany został z dniem lipca 1981 r. Po 5 latach z dniem 29 sierpnia 1986 r. mianowany został wikariuszem parafii Trójcy Świętej w Radzyniu Podl., a z dniem 27 sierpnia 1987 r. został wikariuszem parafii św. Mikołaja w Międzyrzecu Podl.
Pierwszą samodzielną placówką była parafia Wola Osowińska, której proboszczem został z dniem 30 sierpnia 1988 r. Tutaj ze wsparciem parafian dokonano gruntownej przebudowy kościoła parafialnego. W dekanacie radzyńskim był od 1996 r. dekanalnym wizytatorem religii.

Z dniem 10 sierpnia 2002 r. został mianowany proboszczem parafii Korytnica Łaskarzewska. W dekanacie łaskarzewskim został wybrany przez kapłanów na wicedziekana, a wybór na 5-letnią kadencję zatwierdził w 2007 r. bp Zbigniew Kiernikowski. Tenże biskup dekretem z dnia 20 kwietnia 2011 r. mianował go kanonikiem honorowym Kapituły Kolegiackiej w Garwolinie. W czerwcu 2012 r. doznał udaru i przez kolejne miesiące przechodził rehabilitację w różnych ośrodkach zdrowotnych. Nie doszedł do sprawności fizycznej, a zaczęły się pojawiać inne choroby w tym nowotworowa. Z dniem 7 stycznia 2015 r. został zwolniony z urzędu proboszcza parafii Korytnica Łaskarzewska i zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Nowym Opolu. Tutaj zmarł 10 marca 2024 r. Przeżył 74 lata w tym 48 lat w kapłaństwie.

Ks. Andrzej Tomczak (1953-2024)

Urodził się 30 listopada 1953 r. w miejscowości Rokitnica w parafii Łask, obecnie archidiecezja łódzka. Jego rodzicami byli Jan i Zofia z d. Gierdalska małżonkowie Tomczak. Jego matka zmarła w 1967 r., kiedy był jeszcze uczniem Szkoły Podstawowej.
Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w 1968 r. dalszą naukę w zakresie szkoły średniej kontynuował w Niższym Seminarium Duchownym OO. Franciszkanów Konwentualnych w Niepokalanowie. Zdał maturę eksternistycznie i otrzymał świadectwo dojrzałości w 1974 r. Tego roku rozpoczął formację zakonną w nowicjacie, a następnie kontynuował studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym OO. Franciszkanów w Krakowie.
W grudniu 1979 r. za zgodą przełożonych i po otrzymaniu zwolnienia z czasowych ślubów zakonnych, opuścił zakon i zgłosił się do Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. Został przyjęty do grona alumnów, odbył kilkumiesięczną praktykę katechetyczną w parafii Ceranów i kontynuował formację duchową i intelektualną do kapłaństwa w seminarium. Miał zdolności muzyczne i dlatego w seminarium był organistą w kaplicy.

Święcenia kapłańskie przyjął 13 lutego 1982 r. w katedrze siedleckiej z rąk bpa Jana Mazura.
Jako wikariusz pracował w parafiach: Przesmyki (1982-1985) i Parczew par. św. Jana Chrzciciela (1985-1993).
Z dniem 13 listopada 1993 r. został mianowany proboszczem parafii Stary Brus. Było to jedyne probostwo w jego posłudze duszpasterskiej. W dekanacie hańskim był wybierany przez kapłanów na urząd wicedziekana, co zatwierdzał biskup siedlecki. Wicedziekanem był mianowany 5 razy na 5-letnią kadencję W 1996 r. został mianowany dekanalnym wizytatorem nauczania religii.

W parafii ze wsparciem wiernych przeprowadził gruntowny remont odnowienia świątyni wewnątrz i zewnątrz. Proboszczem parafii Stary Brus był pełne 29 lat. Z dniem 30 czerwca 2023 r. został zwolniony z urzędu proboszcza i przeszedł na emeryturę z zamieszkaniem w budynku parafialnym w Starym Brusie.
Zmarł 30 kwietnia 2024 r. w swoim mieszkaniu. Przeżył 70 lat w tym 42 lata w kapłaństwie.

Ks. Jan Franciszek Kapłan (1944-2024)

Urodził się 11 maja 1944 r. w Janowie Podlaskim, jako czwarte z siedmiorga dzieci Piotra i Bronisławy z d. Ludwiczuk, małżonków Kapłan. Na chrzcie świętym w Kolegiacie Janowskiej otrzymał imiona Jan Franciszek i w tym kościele parafialnym przyjął sakrament bierzmowania w 1954 r. Janów Podl. był miejscem nauki w Szkole Podstawowej i dalszej kontynuacji w Liceum Ogólnokształcącym. W 1961 r. zdał maturę i otrzymał świadectwo dojrzałości.
Tego roku złożył prośbę o przyjęcie do Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. W podaniu pisał, że „myśl wstąpienia do seminarium trwała i rozwijała się od lat szkoły podstawowej jako ministranta”. Ówczesny proboszcz parafii Janów Podl., ks. Wacław Pieniak w opinii o kandydacie zauważył, że „kandydat jest mu znany jako młodzieniec religijny, pobożny i długoletni ministrant”.

Odbył sześcioletnie studia filozoficzno-teologiczne i seminaryjną formację duchową i intelektualną do kapłaństwa. Sakrament kapłaństwa przyjął 20 maja 1967 r. w katedrze siedleckiej przez posługę biskupa Wacława Skomoruchy.
Jako wikariusz pracował w następujących parafiach w diecezji siedleckiej czyli podlaskiej: Ceranów (1967-1968), Sławatycze (1968-1969), Kąkolewnica (1969-1970), Ryki (1970-1971), Osieck (1971-1973), Łaskarzew (1973-1977).
Prosił biskupa o pozwolenie na wyjazd duszpastersko-misyjny do Argentyny. Taką zgodę otrzymał i po załatwieniu formalności wizowych, wyjechał w październiku 1977 r. do Belgii. Tam w Kolegium dla Ameryki Łacińskiej rozpoczął naukę języka hiszpańskiego i przygotowanie do posługi duszpasterskiej w Argentynie.
Od 1978 r. pracował duszpastersko w diecezji Anatuya. Z racji na klimat i zdrowie podjął w 1985 r. posługę duszpasterską w Kanadzie. Od 1999 r. posługiwał w archidiecezji Chicago w USA. Za zgodą biskupa siedleckiego został 27 kwietnia 2005 r. ekskardynowany z diecezji siedleckiej i kanonicznie inkardynowany do archidiecezji Chicago.
Po osiągnieciu lat emerytalnych powrócił w 2014 r. do Polski i osiadł w rodzinnym domu w Janowie Podlaskim. Swoje doświadczenia duszpasterskie z pracy misyjnej i ewangelizacyjnej opisał w dwóch książkach.

W miarę sił wspierał kapłanów w parafii rodzinnej w posłudze kapłańskiej. W ostatnim czasie osłabły siły fizyczne i wymagał leczenia szpitalnego. Znalazł się w szpitalu w Lublinie i tam zmarł 22 maja 2024 r. Przeżył 80 lat w tym 57 lat w kapłaństwie.

Śp. Ks. Stefan Ciechomski MIC

Ks. Stefan Ciechomski urodził się 1 września 1931 roku w Sokołowie k. Warszawy. W 1945 r. został przyjęty do mariańskiego juwenatu w Gródku, później przeniesionego do Głuchołaz. W Głuchołazach uczęszczał do gimnazjum ogólnokształcącego.
Po ukończeniu IX klasy w 1949 roku poprosił o przyjęcie do nowicjatu. Pierwszą profesję złożył w Skórcu 15 sierpnia 1950 roku. Przeniesiony na Bielany, najpierw dokończył naukę w zakresie szkoły średniej i w 1952 r. zdał egzamin maturalny. Wieczyste śluby zakonne złożył w Skórcu 15 sierpnia w maryjnym roku 1954.
Święcenia kapłańskie przyjął z rąk ordynariusza włocławskiego ks. Bpa Antoniego Pawłowskiego w kościele parafialnym pw. św. Stanisława BM we Włocławku 21 czerwca 1959 roku.

Pierwszą placówką duszpasterską była Góra Kalwaria. Potem pracował w Warszawie na Pradze, w Grudziądzu i w Głuchołazach. Po przeniesieniu z Głuchołaz przez kilka miesięcy pracował w Licheniu, następnie został przeniesiony do rezydencji w Kiwitach, przynależnej do domu w Stoczku Klasztornym, gdzie był współpracownikiem w duszpasterstwie i katechetą. W latach 1973-75 był prefektem młodzieży w Warszawie na Pradze, a w latach 1975-81 przełożonym domu i współpracownikiem w duszpasterstwie w Puszczy Mariańskiej. Od 1981 do 1990 pracował w Górze Kalwarii jako wikariusz parafii i ekonom domu. W latach 1990-96 posługiwał w Elblągu. A w latach 1996-2002 – w sanktuarium MB Licheńskiej. W 2002 roku na rok trafił do Grzybowa a potem skierowany został do Goźlina, gdzie – póki zdrowie mu pozwalało – pomagał w duszpasterstwie przez dwadzieścia lat. Ostatnie tygodnie spędził w Hospicjum św. Stanisława Papczyńskiego w Licheniu, gdzie zmarł nad ranem 27 czerwca 2024 roku.

Ks. Kanonik mgr Tadeusz Wasiluk

Urodził się 19 kwietnia 1947 roku w Celinach. Szkołę Podstawową ukończył w Celinach w 1961 roku. Świadectwo maturalne uzyskał w 1966 roku w Liceum Ogólnokształcącym imienia Królowej Jadwigi w Siedlcach. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Siedleckiej w latach 1966–1973. W latach 1967–1969 odbywał służbę wojskową w jednostce wojskowej w Brzegu nad Odrą.

Święcenia kapłańskie przyjął w katedrze siedleckiej 9 czerwca 1973 roku z rąk biskupa Jana Mazura.
Pracował jako wikariusz w parafii Tuczna (1973–1974), Kock (1974), św. Ludwika we Włodawie (1974–1978) oraz w parafii Narodzenia NMP w Białej Podlaskiej.
W latach 1978–2012 był proboszczem parafii: Lack (1978–1984), Wodynie (1984–1990), Stanin (1990–2000), Kąkolewnica (2000–2006), Zbuczyn (2006–2011), Warszawice (2011 – 2016). Był także wicedziekanem dekanatu międzyrzeckiego (2000–2005) i dziekanem dekanatu zbuczyńskiego (2006–2011). Podczas pełnienia urzędu proboszcza w parafii Lack wybudowano budynek katechetyczny, w parafii Zbuczyn, na kościele dokonano wymiany pokrycia dachowego z blachy ocynkowanej na miedzianą, a w parafii Kąkolewnica przeprowadzono remont elewacji kościoła.

23 stycznia 2007 roku biskup Zbigniew Kiernikowski mianował go kanonikiem honorowym Kapituły Kolegiackiej Janowskiej. W 2016 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Opolu Starym.
Zmarł w Szpitalu Miejskim w Siedlcach nad ranem 8 lipca br., w 77 roku życia i 51 kapłaństwa.

Ks. kanonik Jerzy Edward Janowski (1952-2024)

Urodził się 5 stycznia 1952 roku w Lublinie. Jego rodzicami byli Stefan i Aleksandra z d. Domańska. Szkołę podstawową rozpoczął w wieku sześciu lat w Radzyniu Podlaskim. Był to ostatni rok siedmioklasowej szkoły podstawowej. Dalej uczył się w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Międzyrzecu Podlaskim. Jednocześnie odbywał praktykę i kursy zegarmistrzowskie zakończone dyplomem czeladnika zegarmistrza. Pracował jako zegarmistrz i uczęszczał do wieczorowego Liceum Ogólnokształcącego w Radzyniu Podlaskim, gdzie uzyskał świadectwo maturalne. Podejmował trzy próby dostania się na studia z psychologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Mimo zdanych egzaminów nie został przyjęty. W 1974 roku rozpoczął naukę w Studium Policealnym na kierunku Elektrokardiologia w Otwocku. Uczestniczył w duszpasterstwie akademickim przy kościele pw. św. Anny w Warszawie. Rozpoczął studia na Akademii Medycznej w Lublinie. Uczestniczył w duszpasterstwie akademickim u dominikanów i przy kościele akademickim KUL.

W 1978 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. Przez cztery lata posługiwał jako infirmer. Dnia 4 czerwca 1983 roku przyjął w katedrze siedleckiej z rąk biskupa siedleckiego Jana Mazura święcenia diakonatu, zaś 23 czerwca 1984 roku w katedrze siedleckiej otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Jana Mazura.
Po święceniach, 10 lipca 1984 roku, został wikariuszem w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Adamowie. Jako prefekt i wikariusz pracował z młodzieżą.
W okresie od 28 czerwa1986 roku do 30 czerwca 1990 roku był wikariuszem w parafii Przemienienia Pańskiego w Łukowie. Prowadził intensywną działalność katechetyczną ucząc trzydzieści sześć klas religii. Założył pierwszą w Łukowie grupę Anonimowych Alkoholików. Był moderatorem „Oazy” Młodzieżowej, Dorosłych i Domowego Kościoła. Ruch „Światło Życie” liczył pięćset osób, w tym pięćdziesięciu czterech animatorów.

Następnie, 1 lipca 1990 roku został wikariuszem w parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Białej Podlaskiej, a dwa lata później wikariuszem w parafii Przemienienia Pańskiego
w Garwolinie. Założył tam Akcję Katolicką, Duszpasterstwo Nauczycieli, odnowił i prowadził harcerstwo, Ruch Światło Życie, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Anonimowych Alkoholików.

Z dniem 19 sierpnia 1995 roku został mianowany proboszczem parafii pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Milanowie. Prowadził liczne prace materialne, powstała grupa Anonimowych Alkoholików, Akcja Katolicka. Organizował pielgrzymki rowerowe, w tym do Rzymu, spływy kajakowe. Został wybrany kapelanem Ogólnopolskiego Towarzystwa Sienkiewiczowskiego.

Od 22 października 2004 roku do przejścia na emeryturę, z dniem 30 czerwca 2022 r., pełnił urząd proboszcza parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Miętnem. Tam był katechetą w Zespole Szkół Rolniczych. Młodzież z tej szkoły broniła w 1984 roku krzyża w szkole. Dokonał rozbudowy kościoła, nadał kościołowi nowy wystrój i wyposażenie. Sprowadził z Walii organy. Organizował Sienkiewiczowskie Sympozja Naukowe. Powstała grupa Anonimowych Alkoholików, Bractwo św. Józefa, Grupa O. Pio, Grupa Kajakowa, Grupa Teatralna, Grupa Rowerowa, Grupa Liturgiczna, Odnowa w Duchu Świętym i z nią Modlitwy o Uwolnienie i Uzdrowienie. Przez wiele lat był ojcem duchownym kapłanów dekanatu garwolińskiego. W dowód uznania za dotychczasową pracę i zaangażowanie duszpasterskie biskup Kazimierz Gurda mianował go w dniu 24 maja 2020 r. kanonikiem honorowym Kapituły Kolegiackiej Garwolińskiej.

Po przejściu na emeryturę, zamieszkał w Siedlcach przy parafii pw. św. Józefa i od 10 lipca 2022 roku pełnił posługę egzorcysty w diecezji siedleckiej. W 2023 roku otrzymał medal „Zasłużony dla Kultury Polskiej” przyznany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Zmarł nagle, 5 września 2024 roku w Metzu we Francji, podczas wyprawy rowerowej. Przeżył 72 lata, w tym 40 lat w kapłaństwie.

Ks. kanonik dr Jerzy Samulak (1934-2024)

Urodził się 24 września 1934 r. w miejscowości Przedmieście, w parafii Szczebrzeszyn, woj. lubelskie, aktualnie diecezja zamojsko-lubaczowska. Dzieciństwo przeżywał w okresie drugiej wojny światowej jako „dziecko zamojszczyzny” wysiedlony w 1942 r. z rodziną i osadzony w hitlerowskich obozach w Zwierzyńcu, Zamościu i na Majdanku w Lublinie. Szczęśliwie doczekał końca wojny w miejscu osiedlania w różnych miejscach, mimo głodu i wycieńczenia fizycznego, dzięki pomocy życzliwych ludzi. O tamtych wydarzeniach nie chciał wspominać, a kiedy mówił to zawsze pojawiały się chwile wzruszenia z lat przeżytych pod okupacją hitlerowską.
Po wojnie, młodzieńcem Jerzym Samulakiem, zaopiekował się jego stryj, ks. Jan Samulak, kapłan diecezji siedleckiej czyli podlaskiej, który wspierał jego wykształcenie. Jerzy Samulak ukończył Liceum Ogólnokształcące w Krasnymstawie uzyskując świadectwo dojrzałości w 1951 r. Przez rok kontynuował naukę w Mniejszym Seminarium Duchownym w Siedlcach tzw. Biskupiak, jako przygotowanie do studiów w Wyższym Seminarium Duchownym w Siedlcach. Od 1952 r. odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Siedlcach i dnia 29 czerwca 1958 r. w katedrze siedleckiej otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa siedleckiego dra Ignacego Świrskiego.

Jako wikariusz pracował w parafiach: Skrzeszew (1958-1959), Kornica (1959-1960) oraz Trójcy Świętej w Radzyniu Podlaskim (1960-1961).
W 1961 r. został skierowany na studia specjalistyczne z prawa kanonicznego na Wydziale Prawa Kanonicznego w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Dalsze studia prawnicze kontynuował, od 1962 r., na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie, uzyskując w 1969 r. doktorat z prawa kanonicznego.
Po powrocie do diecezji był wikariuszem w parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Węgrowie (1969-1972) i w parafii katedralnej pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Siedlcach (1972).

Jako prawnik (kanonista) pełnił w diecezji obowiązki: sędziego prosynodalnego w Sądzie Biskupim, (nominacja w 1971 r. na 10 lat), notariusza Sądu Biskupiego (1972-1981), diecezjalnego korespondenta Biura Prasowego Sekretariatu Episkopatu Polski (1973-1981), obrońcy węzła małżeńskiego w Sądzie Biskupim, (od 7 marca 1989 r. do 28 lutego 2011 r.), rzecznika sprawiedliwości (promotor iustitiae) w diecezji siedleckiej (od 1 marca 1997 r. do 28 lutego 2011 r.).

W dniu 23 stycznia 2005 r. biskup siedlecki Zbigniew Kiernikowski mianował go kanonikiem honorowym Kapituły Kolegiackiej Łukowskiej. Cieszył się niezmiernie tym wyróżnieniem i interesował się poczynaniami i inicjatywami duszpasterskimi Kapituły Kolegiackiej Łukowskiej w życiu diecezji siedleckiej.
Już od początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku zmagał się z chorobą kręgosłupa, która ograniczała jego sprawność fizyczną. W 1981 r. uzyskał status rencisty i zamieszkał w budynku Spółdzielni Mieszkaniowej „Viribus Unitis” w Siedlcach. Od ponad 20 lat był dotknięty niesprawnością fizyczną i nie mógł poruszać się samodzielnie. Został otoczony wsparciem Diecezji Siedleckiej, kapłanów mieszkających w domu i opieką osób, z fachowym przygotowaniem rehabilitacyjnym, którzy pomagali mu w codziennym funkcjonowaniu.

Mimo choroby i niesprawności fizycznej zachował chrześcijańską pogodę ducha i jasność umysłową, utrzymywał kontakty telefoniczne z kapłanami i interesował się aktualnymi wydarzeniami w diecezji. Był człowiekiem pełnym optymizmu mimo doświadczenia swojej niesprawności fizycznej. Zawsze przy spotkaniu z kapłanami prosił o błogosławieństwo i takowego udzielał tym, którzy go odwiedzali. Przez ponad 15 lat leżał w łóżku otoczony pomocą i życzliwością kapłanów i osób świeckich zajmujących się jego rehabilitacją domową.

Odszedł do Pana w swoim mieszkaniu 16 września 2024 r. Przeżył prawie 90 lat w tym 66 lata w kapłaństwie.

Requiescat in pace.

Ks. kanonik dr Mirosław Semeniuk (1966-2024)

Urodził się 5 stycznia 1966 r. w Białej Podlaskiej. Jego rodzice Włodzimierz i Kazimiera zd. Jakimiuk, mieszkali w parafii Pratulin i w tamtejszym kościele parafialnym został ochrzczony. W 1968 r. rodzice przeprowadzili się do Drelowa, czyli do miejsca pochodzenia Kazimiery i zamieszkali w domu rodzinnym matki. Kiedy miał 12 lat zmarł jego ojciec Włodzimierz, a on i młodsza siostra wspierali już matkę w pracach gospodarskich na roli. Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1981 r. dalszą naukę podjął w Technikum Elektrycznym w Siedlcach. Tutaj, w 1987 r., uzyskał świadectwo dojrzałości i tytuł zawodowy - technik elektryk.
W tym samym roku złożył podanie o przyjęcie do Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. Decyzję swoją motywował między innymi tym, że: „od dzieciństwa pociągała mnie służba przy ołtarzu, lubiłem chodzić do kościoła z rodzicami, jeszcze przed pierwszą Komunią św. rozpocząłem służbę w gronie ministrantów, którą kontynuuję do dnia dzisiejszego jako lektor”. Jego zaś prefekt ze szkoły średniej, ks. Jerzy Górski, w opinii o kandydacie do seminarium napisał: „skromność połączona z autentyczną pobożnością pozwala stwierdzić, że podejmując decyzję wstąpienia do seminarium duchownego, uczynił to świadomie i z należytym przemyśleniem”.
Odbył sześcioletnie seminaryjne studia filozoficzno-teologiczne z formacją intelektualną i duchową do kapłaństwa. Święcenia kapłańskie przyjął 12 czerwca 1993 r. w katedrze siedleckiej z rąk biskupa Jana Mazura. Podczas studiów seminaryjnych przygotował pracę magisterską i 19 maja 1993 r. obronił ją na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie, uzyskując tytuł magistra teologii.

Pierwszą placówką duszpasterską jako wikariusza byłaparafia Trójcy Świętej w Janowie Podlaskim. W 1993 r. podjął dalsze studia specjalistyczne w zakresie kursu licencjackiego na PWT w Warszawie i w 1994 r. uzyskał licencjat teologiczny z zakresu teologii pastoralnej. Kontynuował dalszą pracę naukową i przygotował rozprawę doktorską pt. Duszpasterstwo biblijne w Diecezji Siedleckiej w latach 1968-1995 i 16 listopada 1995 r. uzyskał stopień naukowy doktora teologii w zakresie teologii biblijno-pastoralnej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie.

Z dniem 30 czerwca 1996 r. został zwolniony z urzędu wikariusza parafii Janów Podlaski i otrzymał zgodę biskupa Jana Wiktora Nowaka, najpierw na roczny, a następnie przedłużony o kolejny rok, pobyt w Rzymie, celem pogłębienia wiedzy w zakresie teologii biblijno-pastoralnej na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. Jednocześnie posługiwał jako wikariusz w parafii S. Girolamo a Corviale w Rzymie.

Po powrocie do diecezji z dniem 1 września 1998 r. został mianowany prefektem w Zespole Szkół Zawodowych Nr 1 przy ul. Konarskiego w Siedlcach. W tym też roku otrzymał nominację na prowadzenie wykładów z propedeutyki teologii w Instytucie Teologicznym w Siedlcach, a także został mianowany dekanalnym wizytatorem nauczania religii w dekanacie siedleckim.

Z dniem 22 sierpnia 2000 r. został mianowany wikariuszem parafii katedralnej w Siedlcach i pełnił tę posługę do 1 lipca 2004 r. Natomiast z dniem 20 września 2003 r. został mianowany dekanalnym referentem duszpasterstwa rodzin w dekanacie siedleckim.

Od 1 kwietnia 2004 r. pełnił funkcję dyrektora Domu Księży Emerytów w Siedlcach oraz kuratora starszych i chorych kapłanów w Diecezji Siedleckiej. Jako dyrektor Domu zamieszkał przy ul. Kościuszki 10 w Siedlcach.

Dnia 26 września 2006 r. został mianowany spowiednikiem alumnów I roku WSD Diecezji Siedleckiej. Dekretem biskupa Zbigniewa Kiernikowskiego z 23 marca 2008 r. został mianowany kanonikiem gremialnym Kapituły Kolegiackiej Parczewskiej.

Już w 2008 r. pojawiły się objawy choroby stwardnienia rozsianego. Podjął leczenie szpitalne i sanatoryjne, ale choroba rozwijała się i ograniczała jego sprawność fizyczną. Prosił o zwolnienie z dotychczasowych funkcji duszpasterskich, w tym dyrektora Domu Księży Emerytów. Przychylając się do tej prośby z dniem 31 grudnia 2013 r. biskup Zbigniew Kiernikowski zwolnił go z funkcji dyrektora. Otrzymał wówczas status rencisty i zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Nowym Opolu. Tutaj został otoczony fachową pomocą rehabilitacyjną i troskliwą opieką sióstr albertynek posługujących w domu.

Swoją bezradność fizyczną znosił cierpliwie i pogodnie korzystając z opieki personelu domu. W ostatnim czasie przebywał w szpitalu osłabiony fizycznie, po czym powrócił do domu. Zmarł 22 września 2024 r. na oddziale ratunkowym Szpitala Wojewódzkiego w Siedlcach. Przeżył 58 lat, w tym 31 lat w kapłaństwie.

Ks. Grzegorz Krasuski (1970-2024)

Urodził się 10 października 1970 r. we wsi Januszówka należącej do parafii Radomyśl i w miejscowym kościele został ochrzczony. Jego rodzicami byli Roman i Regina z Wiśniewskich małżonkowie Krasuscy.

Szkołę Podstawową ukończył w 1985 r. w Dziewulach, a dalszą naukę kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym w Mrozach, gdzie uzyskał świadectwo maturalne w 1989 r. W międzyczasie wraz z rodzicami zamieszkał w Siedlcach na terenie parafii Bożego Ciała.

Zaraz po maturze złożył podanie z prośba o przyjęcie do Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach, a swoją decyzję uzasadniał tym, że „chciałbym swoje życie poświecić służbie Bogu, odpowiadając tym samym na dar powołania do kapłaństwa Jezusa Chrystusa”. Otrzymał pozytywną opinię od proboszcza parafii Bożego Ciała, który zauważył w młodzieńcu to, że „jest lektorem, przy ołtarzu czuje się dobrze, daje dobry przykład swoim kolegom”.

Odbył sześcioletnie studia filozoficzno-teologiczne i przyjął 10 czerwca 1995 r. w katedrze siedleckiej święcenia kapłańskie przez posługę bpa Jana Mazura.
Jako wikariusz pracował w następujących parafiach: Gończyce (1995-1997), Wandów (1997-1998), Drelów (1998-2000), Miastków (2000-2002), Horbów (2002-2004), Jedlanka (2004-2007).

Pojawiły się problemy zdrowotne: cukrzyca, nadciśnienie i inne. Prosił o urlop zdrowotny i z dniem 1 lipca 2007 r. otrzymał roczny urlop z zamieszkaniem u rodziny w Siedlcach. Podał się leczeniu, ale choroba postępowała i przyznano mu rentę zdrowotną z racji niezdolności do pracy. Z powodu choroby otrzymał pozwolenie biskupa na zamieszkanie w domu prywatnym.

Pełnił posługę kapłańską przy ołtarzu i w konfesjonale w kościele garnizonowym w Siedlcach. Pozostawał rencistą i poddawał się leczeniu. Wielokrotnie posługiwał duszpastersko w parafiach siedleckich.

Zmarł w swoim mieszkaniu 5 października 2024 r. Przeżył prawie 54 lata w tym 29 lat w kapłaństwie.