Z historii Ciechanowca: o podziale miasta i procesie jego łączenia

Ciechanowiec jest jednym z najstarszych miast Podlasia. Prawa miejskie otrzymał w roku 1429 z rąk księcia mazowieckiego Janusza I Wielkiego. Przepływająca przez miasto rzeka Nurzec dzieli je na część lewobrzeżną (starszą, nazywaną Starym Ciechanowcem) oraz prawobrzeżną (określaną jako Nowy Ciechanowiec). Podział miasta nie był kiedyś symboliczny, była granicą państwową, wyjaśnia Marlena Brzozowska – historyk, kustosz z Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu.

- Latem 1807 roku, kiedy car Rosji Aleksander I i Napoleon, umówili się jak będzie biegła granica pomiędzy Carstwem Rosyjskim, a nowo utworzonym Księstwem Warszawskim, okazało się, że część tej granicy zostanie poprowadzona nurtem rzeki Nurzec. Od tamtej pory poprzez różne zmiany administracyjne, jak powstanie Królestwa Polskiego w roku 1815, aż do 1918 roku biegła tamtędy granica dwóch państw.

Przez lata Ciechanowiec podzielony był na dwie części, w których obowiązywała inna władza, inne prawo, inny kalendarz, obie części miasta nierówno się rozwijały.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w roku 1918, rzeka Nurzec przestała być granicą państw, ale Ciechanowiec nadal był podzielony, po jednej stronie rzeki było miasto, po drugiej osada. Na scalenie miejscowości, mieszkańcy czekali kolejne 20 lat. Dziś cały Ciechanowiec należy do powiatu wysokomazowieckiego, ale jest podzielony na dwie diecezje – drohiczyńską i łomżyńską, granicą diecezji jak przed laty - jest rzeka Nurzec.

Jak to się stało, że przez środek miasteczka biegła granica, jakie były konsekwencje podziału Ciechanowca i jak wyglądał proces łączenia miasta, o tym z Marleną Brzozowską – historykiem, kustoszem z Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu rozmawiała Agnieszka Bolewska-Iwaniuk. POSŁUCHAJ





Foto: Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu, ABol