Msza święta żałobna będzie celebrowana pod przewodnictwem Biskupa Siedleckiego Kazimierza Gurdy, o godz. 13.30 w kościele katedralnym pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Siedlcach.
Msza św. pogrzebowa, pod przewodnictwem biskupa pomocniczego Piotra Sawczuka, będzie odprawiona w parafii pw. Św. Jana Chrzcicieliela w Radzikowie Wielkim w czwartek 16 listopada o godz. 10.00, po czym ciało zmarłego zostanie złożone na miejscowym cmentarzu.
Requiescat in pace.
xKP/Siedlce
Biogram
Ks. Zygmunt Królikowski (1923-2017)
Urodził się 17 października 1923 r. w miejscowości Modrzew i ochrzczony został w ówczesnym kościele parafialnym w Zbuczynie. Jego rodzicami byli Stanisław i Stefania ze Zdanowskich, małżonkowie Królikowscy prowadzący gospodarstwo rolne.
Naukę w zakresie szkoły powszechnej rozpoczął w 1930 r. w Tchórzewie i ukończył w 1938 r. Miał zamiar za rok kontynuować naukę w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym. Jednak wybuchła druga wojna światowa i nie można było się uczyć oficjalnie. Dlatego w konspiracyjnie ukończył Szkołę Rolniczą w latach 19843-44. Już po zakończeniu wojny podjął w 1945 r. dalszą naukę w zakresie szkoły średniej w Państwowym Gimnazjum i Liceum Rolniczym w Osmolicach k. Lublina i kontynuował dalej w Warszawie w Mniejszym Seminarium Duchownym. Tam uzyskał świadectwo maturalne w 1949 r.
W tym samym roku złożył podanie z prośbą o przyjęcie do Seminarium Duchownego w Siedlcach, uzasadniając swoją decyzję chęcią „poświęcenia się służbie Bożej”, a kiedyś „pracą duszpasterską na wschodnich terenach Polski”. Ówczesny proboszcza parafii Radzików Wielki, do której wtedy należała jego rodzinna miejscowość, ks. Antoni Paduch, pisał o kandydacie, jako „młodzieńcu poważnym, statecznym, spełniającym swoje obowiązki religijne i pochodzącym z dobrej rodziny katolickiej”. Podjął przygotowanie do kapłaństwa w czasach narastającego komunizmu, który zaczynał stosować represje wobec Kościoła katolickiego w Polsce. Na roku studiów był jednym ze starszych wiekiem, ponieważ czasy wojny spowodowały opóźnienia.
Po odbyciu sześcioletnich studiów filozoficzno-teologicznych w Siedlcach, dnia 4 czerwca 1955 r. w katedrze siedleckiej otrzymał świecenia kapłańskie z rąk bpa Ignacego Świrskiego.
Jako wikariusz pracował w parafiach: Garwolin, Przemienienia Pańskiego (1955-1956), Wodynie, (1956 przez kilka miesięcy), Prostyń (1957-59), Knychówek (1959-60), Grębków (1960-61).
W 1961 r. został administratorem parafii Kosyń. Następnie od 1962 r. był administratorem parafii Dołhobrody. Tutaj był szykanowany przez władze państwowe. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie - Wydział do spraw Wyznań w 1965 r. skierowało do biskupa siedleckiego skargę na posługę duszpasterską w parafii, jako „szkodliwą społecznie i dla państwa działalność księdza Z. Królikowskiego”. Ten miał namawiać rodziców ,aby nie pozwalali na wyjazdy swoich dzieci na praktyki do PGR-ów”. Także zarzucano księdzu „stosowanie niedozwolonych metod wychowawczych w stosunku do dzieci w punkcie katechetycznym oraz utrudnianie pracy nauczycielom miejscowej szkoły podstawowej”. Zażądano od biskupa usunięcia księdza z parafii Dołhobrody.
Ksiądz przeszedł w 1967 r. do parafii Motwica. Po roku został wikariuszem zarządcą parafii Dołha. Tutaj od 1969 r. podjął studia zaoczne na Studium Pastoralnym przy Wydziale Teologicznym KUL w Lublinie. Nie ukończył ich z racji intensywnej pracy na parafii. Został mianowany w 1972 r. członkiem Rady Duszpasterskiej na 3-letnią kadencję.
Miał przykrości w parafii, a także interwencje władz państwowych domagających usunięcia księdza z parafii.
Na kolejną parafię Knychówek przeszedł w 1982 r. Podejmował różne prace remontowo-budowlane w parafii, dbając o sprawy gospodarcze i duszpasterskie. Były to czasy powstania ruchu „Solidarność” i wprowadzenia stanu wojennego. Z dniem 19 grudnia 1987 r. został zwolniony z parafii i przeszedł na emeryturę. Zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Siedlcach.
Nastąpiły w Polsce czasy przemiany ustrojowej i włączył się w pomoc rolnikom, jako kapłan ze swoją radą i wsparciem duchowym. Także po przemianach na Wschodzie w krajach byłego ZSRR pomagał kapłanom tam pracującym, sam także wielokrotnie wyjeżdżał na Wschód. Może w ten sposób realizowało się jego marzenie i życzenie zawarte w podaniu o przyjęcie do seminarium, kiedy pisał, że może „będzie okazja do pracy na wschodzie”. Interesował się historią i bieżącymi wydarzeniami w kraju i w Kościele w Polsce.
Przybywające lata i słabe zdrowie już od czasów kleryckich, powodowały ubytek sił i sprawności fizycznej. Korzystał z pomocy lekarzy, choć nie zawsze stosował się do ich zaleceń w trosce o stan zdrowia.
W ostatnich miesiącach choroby postępowały, a siły go opuszczały. Dlatego został przeniesiony do Domu Księży Emerytów w Nowym Opolu, pod troskliwą opiekę sióstr albertynek. W ostatnich dniach, już mocno osłabiony, znalazł się w szpitalu wojewódzkim w Sielcach, Tam zmarł 12 listopada 2017 r. Przeżył 94 lata w tym 62 lata w kapłaństwie i był najstarszy wiekiem kapłanem naszej diecezji.
Requiescat in pace.
opr. ks. B. Błoński
Grudzień 2019
