Czym jest dogoterapia?
Andrzej Niedzielski z fundacji Ama Canem: Najkrótszą definicją jest taka, że jest to wspomaganie rehabilitacji i leczenia osób sprawnych i niepełnosprawnych przy odpowiednio wyszkolonych psach.
Jakie predyspozycje powinien posiadać pies, który jest wykorzystywany przy terapii?
A.N.: Taki pies musi być małym geniuszem, żeby mógł podejmować samodzielne decyzje na zajęciach. Szkolenie polega na tym, że nie uczy się go wykonywania komend tylko właśnie samodzielnego podejmowania decyzji. Pies musi wiedzieć jaki kontakt w jakim momencie jest odpowiedni i jaka powinna być jego siła. Nasilenie i chęć kontaktu to inicjatywa psa, my jesteśmy takim zapleczem, które może podpowiadać jakieś zabawy. To przynosi dosyć duże efekty.
Jakie rasy psów są najodpowiedniejsze do dogoterapii?
A.N.: My odchodzimy od rasowości, chociaż trzeba przyznać, że łatwiej jest wybierać z danej grupy psów. Pracujemy w większości z aporterami i flatami ale nie jest to regułą. Ja zawsze powtarzam, że labrador nie jest najlepszym psem rodzinnym, jest to bzdura, która jest powtarzana niestety przez media. Labrador jest postrzegany jako pies, który najczęściej pracuje w dogoterapii a jest to tak naprawdę ułamek, promil pracy. One nadają się do pracy z ludźmi tylko nie w tych dziedzinach.
Dlaczego?
A. N. : Labrador jest dość ciężkim psem. Jego inteligencja też nie jest taka jaka przy tej pracy jest potrzebna. Uczy się dość zapalczywie.
A Golden Retriever?
A.N.: Zauważyliśmy, że psy reprezentujące rasy powszechnie postrzegane jako rodzinne są masowo „produkowane” a to powoduje, że mają mnóstwo chorób tylko dlatego, że był na nie duży popyt. Tak się też dzieje z goldenami. To są bardzo fajne psy, dużo lżejsze niż labrador, mam na myśli lekkość ruchów i zachowanie. Są subtelniejsze nawet z racji tego, że ogon labradora jak by nie uderzył tak boli, goldena nie za specjalnie. On ma tą „firankę” na ogonie i to powoduje, że cios nie jest taki bolesny. My preferujemy flaty, bo flat to taki mały geniusz jego nie trzeba uczyć, jemu się powie co on ma zrobić i on to robi.
Jak się odbywa dogoterapia? Na czym to polega?
A.N.: Nie mamy schematów zachowań. Wszystko uzależniamy od potrzeb osoby, lub grupy do której skierowana jest terapia. Każde dziecko jest inne jeżeli się nie dopasujemy indywidualnie do dziecka to z terapii nie będzie nic. Sama terapia jest formą motywacji. Chęć przebywania z psem, czy podjęcia pewnych zabaw, które się okazują ćwiczeniami są już, można powiedzieć terapią. Jeżeli mamy do czynienia z dzieckiem mającym dysfunkcje ruchowe górnych kończyn to staramy się usprawnić te kończyny poprzez kontakt ze zwierzęciem, dotykanie, czesanie, które dla nas jest banalną rzeczą ale dla dziecka, które nie rusza rączkami albo ma dość mocno ograniczony ruch to trudna sztuka. Od nas dzieci wychodzą z uśmiechem a z tradycyjnej sali ćwiczeń czy z masażu nieraz z grymasem bólu i zmęczenia. Terapeuci bardzo często wykorzystują nas, żeby dzieci zachęcić do ćwiczeń. Jest to forma motywacji i uzupełnienia, nie jesteśmy samą w sobie formą terapii. Wchodząc alternatywnie w cykl terapeutyczny moglibyśmy zaszkodzić a chcemy pomóc.
U jakich osób można z powodzeniem stosować taką formę terapii?
A.N.: Nie pracujemy tam gdzie są rany otwarte, ze względów higienicznych. Ale psy są wykorzystywane bardzo często nawet przy leczeniu uczuleń, na przykład samojedy. Spektrum mamy bardzo szerokie, ogranicza nas tylko nasza kreatywność, nic więcej.
Z Andrzejem Niedzielskim rozmawiała Dorota Kalinowska.
DK/Łosice[jk]
Maj 2024
