Nie umieszczam tu tekstów Ewangelii tej Niedzieli (są bardzo długie) ani rozważań, ponieważ w tym dniu skupiamy się na słuchaniu słów Pisma świętego o Mące Pańskiej. Podaję jedynie parametry biblijne Ewangelii proklamowanych w trzyletnim cyklu czytań: Mt 26,14 – 27,66 (rok A); Mk 14,1 – 15,47 (rok B); Łk 23,1 – 49 (rok C).
W Niedzielę Palmową wspominamy pamiątkę uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy. Ewangelię opowiadającą o tym wydarzeniu czyta się w czasie obrzędu poświęcenia palm: w roku A – Mt 21,1-11, w roku B – Mk 11,1-10, w roku C – Łk 19,28-40. Teksty Ewangelii synoptycznych, czytane w różnych latach, niewiele różnią się od siebie, dlatego w też w książce Biskupa Zbigniewa Kiernikowskiego „Oto idziemy do Jerozolimy”, z której pochodzi prezentowany tekst zamieszczono jedno dłuższe rozważanie, nawiązujące do faktu przybycia Jezusa do Jerozolimy na kilka dni przed Paschą.
Przeżywając Niedzielę Palmową, wspominamy wydarzenie uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy. Jest to wydarzenie bogate w symbolikę. Na kilka dni przed męką, Jezus świadom tego, co Go czeka, przybył do Jerozolimy. Odbyło się to w uroczystej, świątecznej procesji. Jezusa witano jako króla. Był to spontaniczny odzew ludu i uczniów Jezusa na wszystko, co o Nim wiedziano i słyszano. Był to odruch wdzięczności i uznania wobec tego, co uczynił. Podczas uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy wołano z radością i przekonaniem: „Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie!” (Łk 19,38).
Te słowa wskazują na istotę królowania Jezusa. On przychodzi w imię Pańskie, czyli w imię Boga. Przychodzi z mocą Boga. Nie jest królem dla siebie, nie jest królem po to, by panować nad innymi dla jakiegokolwiek własnego celu. Jego władanie bowiem ma na celu dobro człowieka. Jezus przychodzi jako król, by wyprowadzać człowieka z zagubienia się w sobie, czyli z ciemności własnego egoizmu i niewoli siebie.
Wjazd Jezusa do Jerozolimy na oślęciu, na którym jeszcze nikt nie siedział, spełnia zapowiedziane proroctwo: „Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny – jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy” (Za 9,9). Dosiadanie oślęcia i wjazd na nim do miasta były nawiązaniem do tradycji wskazujących na objęcie władzy, która oznacza wprowadzenie nowego porządku (zob. np. Rdz 49,9-12; Sdz 5,9n.; 10,4; 12,14; por. 1 Krl 1,38 i 1 Krl 1,5). Dla współczesnych ludzi ten znak wjazdu do Jerozolimy na oślęciu musiał być czytelny.
„Pan go potrzebuje”
Znamienny jest autorytet, z jakim Jezus poleca uczniom przygotować swój wjazd do Jerozolimy. Posłał dwóch swoich uczniów do wsi, aby odwiązali spotkane oślę i przyprowadzili je do Niego. Gdyby zapytano ich, dlaczego to czynią, mieli po prostu odpowiedzieć: „Pan go potrzebuje”. Istotnie Pan potrzebował tego osiołka, aby mogło spełnić się proroctwo o Jego mesjańskim wejściu do miasta i do świątyni. Skoro ta prosta okoliczność została zapisana u wszystkich Ewangelistów, to zapewne ma ona większe znaczenie, niż tylko przekazanie informacji o takim szczególe. W tych słowach oraz w całej tej okoliczności możemy widzieć sens przenośny, który wykracza poza ramy tamtego wydarzenia.
Słowa Jezusa: „Pan go potrzebuje”, które wówczas odnosiły się do oślęcia, widzianego jako „narzędzie” dla dokonania uroczystego, królewskiego wjazdu do Jerozolimy, można odnieść do każdego z nas. Pan potrzebuje mojego ciała, mojej życiowej historii z jej różnymi wydarzeniami; potrzebuje moich zmagań, osiągnięć i porażek, aby okazało się, że On jest Panem w moim życiu.
Pan domaga się odwiązania mnie od samego siebie, aby razem ze mną, wolnym od siebie, wkraczać do Jerozolimy. On potrzebuje mnie, aby we mnie dokonywała się Pascha; aby ta Pascha stawała się dla mnie i dla tych, którzy idą obok mnie. Jest to Pascha, w której odkrywa się przedziwną wspólnotę i komunię jako dar wkraczającego Pana – owoc pojednania. Jest przejście przez doświadczenie umierania i śmierci, ale przejście dające nowe życie. Jest to przejście owocujące nadejściem królestwa i spełnienia obietnic danych Abrahamowi i Dawidowi. W tym królestwie dzieci cieszą się życiem darowanym przez Ojca.
Pan mnie dzisiaj potrzebuje, aby to królestwo mogło stawać się we mnie i przeze mnie wokół mnie. Trzeba mi odwagi i szczerej gotowości do stawania w pokorze, bym uznał, że jestem tym, kogo trzeba odwiązać i jako uwolnionego od siebie dać do dyspozycji Panu. On bowiem dziś mnie potrzebuje dla dokonania swego tryumfalnego wejścia do miasta, w rzeczywistość moją i ludzi, którzy są obok mnie.
Król sprawiedliwy, zwycięski, pokorny
Zwróćmy uwagę na przymioty, które w cytowanym proroctwie Zachariasza są przypisane królowi: sprawiedliwy, zwycięski, pokorny.
Człowiek po grzechu nie okazał się ani sprawiedliwy, ani pokorny, ani zwycięski. Jego klęska czy przegrana polegała i polega na tym, że to on chce być panem swego życia i posiadać poznanie dobra i zła. To prowadzi jednak do obnażenia człowieka, do zaburzenia jego relacji z innymi i do nieporządku społecznego.
Dlatego właśnie przychodzi Jezus – król sprawiedliwy i pokorny. On dokona zwycięstwa właśnie przez to, że wobec przeciwności i krzyża przyjmie inną postawę od tej, którą zazwyczaj w takich sytuacjach przyjmuje człowiek. Właśnie ta Jego droga, droga do krzyża, będzie drogą zbawienia dla człowieka. On sprawiedliwy przyjmie na siebie niesprawiedliwość człowieka, by człowieka usprawiedliwić. Jest to dla nas wszystkich objawienie i zaproszenie, by na tę drogę wejść.
Sprawiedliwość Jezusa polega na tym, że nie szuka niczego dla siebie – nie szuka sprawiedliwości dla siebie, lecz jest całkowicie oddany Bogu Ojcu i czyni Jego wolę, by człowiek mógł poznać Boga jako usprawiedliwiającego i przebaczającego grzesznikowi. On jest „obrazem Boga niewidzialnego” (Kol 1,15) i chce ten przymiot przywrócić człowiekowi, aby każdy z nas na nowo mógł być obrazem Boga. Sprawiedliwość i prawda o stworzenia objawia się wówczas, gdy człowiek nie szuka siebie samego i swoich korzyści, lecz potrafi żyć w jedności z Bogiem i z drugim człowiekiem. Na tym polega też zwycięstwo Jezusa.
W tym świąteczny orszaku Jezus jest zwycięski, ale i pokorny. Tak samo jak teraz przyjmuje owacje: „Hosanna!” i „Błogosławiony”, za kilka dni przyjmie skierowane przeciw Niemu okrzyki: „Na krzyż z Nim!”. Pokora bowiem to umiejętność odnalezienia się w każdej sytuacji – w wolności od siebie i prawdzie w stosunku do innych. Zarówno wtedy, gdy są oni nastawieni przyjaźnie czy wręcz pochlebczo, jak i wtedy, kiedy są nastawieni wrogo. Pokora bowiem to nie dzieło człowieka, lecz dzieło Boga w człowieku, na miarę tego, jak dalece człowiek uzna działanie Boga. Pokora rodzi się z prawdy relacji człowieka z Bogiem i prowadzi do prawdy relacji z bliźnim.
Jezus przedstawił nam siebie w prawdzie i pokorze zarówno w czasie uroczystego wjazdu do Jerozolimy, jak i w czasie drogi z krzyżem, która prowadziła Go poza mury miasta na ukrzyżowanie.
Objawienie prawdy Człowieka Jezusa jest dla każdego z nas szansą, byśmy mogli wchodzić w prawdę naszego życia. Ta prawda będzie się objawiać mimo tego, że niektórzy będą chcieli ją wyeliminować – jak faryzeusze nakłaniali Jezusa, by zakazał ludowi wołania na Jego cześć. Ta prawda będzie się objawiać również wtedy, gdy znajdą się tacy, którzy będą podsycali tłum i namawiali, aby wołał przeciwko niej – jak faryzeusze podburzyli tłum, by wołał przeciwko Jezusowi: „Na krzyż z Nim!”.
Wchodzimy w czas Wielkiego Tygodnia. Niech te dni, przeżywanie liturgii i nasza osobista refleksja nad wydarzeniami pasyjnymi pozwolą nam bardziej odkrywać prawdę o sobie i być w prawdzie wobec wydarzeń naszego życia oraz wobec wszystkich, z którymi się spotkamy i żyjemy w naszych wspólnotach rodzinnych, w sąsiedztwie, w pracy, w parafii.
Niech ta prawda woła we mnie: „Błogosławiony, który idzie w imię Pańskie!”. A kiedy zdarzy się coś, co będzie przypominało krzyk wznoszony przeciw Jezusowi: „Na krzyż z Nim!”, niech dotrze do mnie prawda nawrócenia, właśnie dzięki spojrzeniu na postawę Jezusa.
Niech prawda o tym, że czasem coś negatywnego rodzi się w moim sercu, nie będzie tłumiona. Gdy to zobaczę, niech zwycięży prawda nawrócenia. Stale bowiem jest mi dawana szansa powrotu. „Będą patrzeć na tego, którego przebili”(Za 12,10) – dopóty, dopóki nie zobaczą, że On im przebacza. Ta prawda nie może zamilknąć!
Jest to czas nawrócenia! Także we mnie może dokonywać się objawienie Bożej sprawiedliwości – zwycięstwo prawdy, która prowadzi do pokory i komunii z bliźnimi.
Przez cały okres Wielkiego Postu prezentujemy Państwu rozważania do Ewangelii przygotowane przez Biskupa Siedleckiego Zbigniewa Kiernikowskiego. Rozważania to fragmenty książki „Oto idziemy do Jerozolimy”.
ROZWAŻANIA NA KAŻDY DZIEŃ WIELKIEGO POSTU ZNAJDZIESZ TUTAJ
[Msz]
Maj 2024
